Τι σόι αγάπη, είναι αυτή που ακυρώνει το “εμείς”;

Γράφει η Αριάδνη

Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ήρεμοι άνθρωποι ξέρεις ποιο είναι;
Ότι δεν ακούγονται.
Σε μια φασαριόζικη εποχή όπου όλοι φωνάζουν, κοντράρονται, διεκδικούν, δεν ακούγεται η δική τους φωνή γιατί δεν έχει την ανάλογη ένταση. Ένταση ήχου. Όχι πάθους και αλήθειας, ήχου.

Γιατί, για έναν περίεργο λόγο, για να σε ακούσει ο άλλος και να πάρει στα σοβαρά την άποψή σου, τη διαφωνία σου, τον εκνευρισμό σου θα πρέπει να φωνάζεις, να θυμώνεις, να βγαίνεις εκτός εαυτού. Λες κι ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσεις τα θέλω σου και να τα διεκδικήσεις είναι να κοντραριστείς και να μαλώσεις.

Και ίσως αυτός να είναι ο μοναδικός τρόπος για να διεκδικήσεις κάτι στην κοινωνία μας από τον εργοδότη σου, από το κράτος. Από τους δικούς σου ανθρώπους όμως; Από τους ανθρώπους που αγαπάς και υποτίθεται σε αγαπάνε, το ίδιο ισχύει;

Κι αν ναι, λύσε μου τότε σε παρακαλώ μια απορία. Τι σόι αγάπη είναι αυτή;

Αν για να ακούσεις, να καταλάβεις και να σεβαστείς τις απόψεις μου, τις ανησυχίες μου, τις αντιρρήσεις μου, δεν φτάνει να σου τις πω μια, δυο, τρεις, πέντε φορές, αλλά πρέπει να τις τσιρίξω μέσ’ στη μούρη σου, πού στην ευχή είναι αυτή η περιβόητη αγάπη σου;

Πού είναι το νοιάξιμο και η κατανόησή σου;

Τι σόι αγάπη είναι αυτή που αδιαφορεί για το “εσύ”, ακυρώνει το “εμείς”, βάζει μπροστά ένα “εγώ” και πάει;