Τελειώσαμε καρδιά μου.. κι ως εδώ!

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Ξέρεις πόσες φορές αναρωτήθηκα, γιατί δεν είσαι πια εδώ; Τι λάθος έκανα και σε ανάγκασα να φύγεις από δίπλα μου; Πόσες φορές έκλαψα γι’ άυτό το γαμημένο το γιατί, που ποτέ σου δεν απάντησες; Πού είσαι; Γιατί έφυγες; Τι έκανα; Αυτό το τι έκανα είναι που με τρώει συνεχώς.
Γιατί φεύγουν όσοι στ’ αλήθεια αγάπησα; Μα τι έκανα πια;

Όλοι εκείνοι, που αποφάσισαν να με διαγράψουν έτσι απλά από τη ζωή τους χωρίς λόγο, γιατί το έκαναν; Τι συνέβη; Θα ήθελα πραγματικά να μάθω. Έχεις ένα λόγο να μου πεις; Ένα λόγο ντόμπρο και σπαθάτο;

Μάλλον αυτό φταίει… Έμαθα να γεμίζω τη ζωή μου με ανθρώπους, που δεν φοράνε παντελόνια και αν τα φοράνε, τότε σίγουρα δεν τα τιμούν. Που έμαθαν να μιλάνε για ντομπροσύνη και τιμιότητα, όταν δεν έχουν τσίπα να σταθούν. Έμαθαν να λένε για τη δήθεν παιδεία τους και να κοκορεύονται, μα στην ουσία πισώπλατες μαχαιριές και άτιμες κουβέντες έμαθαν μόνο να πετάνε.

Δεν πειράζει, καρδιά μου, δεν τους θέλεις κατά βάθος. Ούτε ένα ορθό μάθημα δεν μπορείς να πάρεις από δαύτους. Ή μάλλον μπορείς . Μπορείς να μάθεις πια, πως οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου, όταν δεν σε έχουν πια ανάγκη παύουν να σε νοιάζονται. Και κατάλαβε πια κάτι! Σε παίξανε όσο σε παίξανε, ρούφηξαν από εσένα τα πάντα, για να σε πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα σε μια γωνιά, χωρίς να μπορείς να βγάλεις κιχ!

Μα τι να πεις και εσύ.. αφού όλα είναι δικό σου λάθος.. Εσύ άνοιξες την ψυχή σου για να μπουν, εσύ τους άφησες. Εσύ, που δεν μπορούσες τη μοναξιά, που ήθελες πάντα να περιτριγυρίζεσαι από κόσμο, να έχεις φίλους και γνωστούς, για να γίνεις εν τέλει εσύ η περιττή! Μα δεν τους έχεις πια ανάγκη κατά βάθος. Δεν είναι ανάγκη να τους έχεις, για να γεμίζεις ένα ανούσιο κενό, γιατί όταν τα βρεις με τον εαυτό, αυτό το κενό δεν θα υπάρχει πια!

Αχ, κορίτσι μου, τράβηξες πολλά και μάθημα δεν πήρες ακόμα. Επιτέλους κατάλαβε πως δεν θα γυρίσουν, παρά μόνο για να πάρουν κάτι από εσένα. Ξανά και ξανά, γιατί δεν είναι αληθινοί και δεν θα γίνουν ποτέ, γιατί έτσι έμαθαν. Θα γυρίσουν για να σε εκμεταλλευτούν άλλη μια φορά, μα τώρα δεν θα το επιτρέψω. Ως εδώ! Τώρα κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέπτη και μετά σπάσ’ τον χίλια κομμάτια. Από αύριο θα είσαι μια καινούρια εσύ και όχι αυτή που είσαι μέχρι σήμερα.

Τελειώσαμε, καρδιά μου, ακούς; Ματώσαμε, μα ως εδώ. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν πια να σε ματώσει άλλο, το ακούς; Από σήμερα είσαι ο νέος εαυτός σου. Το πως θα ξεκινήσεις να σε βλέπεις στον καθρέπτη είναι δική σου επιλογή!

Τελειώσαμε.