Ξέρω κάτι μπαμπάδες που είναι και μαμάδες κι ήρωες και παλικάρια..

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Και μιας και πέρασε η μέρα του πατέρα και τα φώτα έσβησαν και σήμερα δεν είναι μέρα γιορτινή, μα είναι απλά Τετάρτη.
Εγώ θέλω να πω σήμερα χρόνια πολλά, σε εκείνους τους μπαμπάδες, που γιορτάζουν κάθε μέρα και κάθε νύχτα σιωπούν.
Σε εκείνους τους μπαμπάδες που όταν βλέπεις τα μάτια των παιδιών τους, τα καταλαβαίνεις όλα, χωρίς να πούνε μια ούτε μια λέξη τα παιδιά τους.

Θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο, σε εκείνους τους μπαμπάδες, που έγιναν μπαμπάδες γιατί το διάλεξαν κι όχι γιατί ένα βράδυ είχανε καύλες.
Κι ένα κουράγιο, σε εκείνους τους μπαμπάδες, που έκαναν την μαλακία κάποτε και διάλεξαν τις λάθος μάνες, μα εκείνοι παραμένουνε για πάντα πατεράδες!

Θέλω να αναφερθώ εγώ σε αυτούς τους άντρες, αφού δεν το κάνετε εσείς κυρίες μου, που δεν έχουν ένστικτα μητρικά και κουραφέξαλα, αλλά έχουνε ψυχή που κάνει για χίλια ένστικτα, έχουν αγάπη που φτάνει για να την χαρίσουνε ολούθε, έχουν φιλότιμο που περισσεύει και ξεχειλίζει από παντού. Και το σημαντικότερο, έχουνε παντελόνια που μέσα έχουν κάκαλα κι ας προσπαθήσαν κάποιες να τους τα κόψουν.
Να αναφερθώ σε αυτούς τους μπαμπάδες, που δεν δωρίσανε το σπέρμα τους, κι αυτό ήταν όλο!

Είναι λοιπόν κάποιοι μπαμπάδες φίλε μου, που πολλά βράδια όταν κοιμούνται τα παιδιά τους, αυτοί κομματιάζονται από την δήθεν σύντροφο τους, μα σαν ξημερώσει το πρωί, παίρνουν το σελοτέιπ, κολλάνε όπως όπως τα κομμάτια του και ρίχνονται στην μάχη, γιατί έχουν λόγο ιερό κι όχι από δειλία.
Είναι κάποιοι μπαμπάδες, που είναι πιο μαμάδες από κάποιες που το δηλώνουνε απλά αλλά πέρασαν και δεν κόλλησαν.

Είναι κάποιοι μπαμπάδες, που είναι “άχρηστοι” και “λίγοι”, γιατί ο κόσμος αυτό ξέρει κι αυτό έχει ακούσει από τις “εκλεκτές” συζύγους τους, που όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, μονάχα τους μειώνουν και ξέρετε όλοι σας πάρα πολύ καλά γιατί το κάνουν…

Είναι σας λέω κάποιοι μπαμπάδες, που για τους ηλίθιους, κάνουν πράγματα καθόλου ανδρικά, που πλένουν πιάτα, που πλένουν ρούχα, που φτιάχνουνε μπριάμ και γεμιστά, που κάθονται στο πάτωμα και διαβάζουν παραμύθια, που στήνουν Lego και ζωγραφίζουνε.
Που πάντα βρίσκουνε την δύναμη και μένουν χαμογελαστοί κι ας τους πονάει η ψυχή τους.
Που κάνουνε υπομονή κι ας θέλουν ώρες ώρες να ουρλιάξουνε.

Που διάλεξαν “φεμινίστριες” κι ας μην έχουνε ιδέα οι “διαλεχτές”, τι πάει να πει φεμινισμός και τον ερμηνεύουν με το πως τους τον όρισε η μάνα τους, (ξεσκίστε τους τις έμαθαν από τα σπίτια τους κι αυτό ακριβώς είναι που κάνουν).

Σου μιλώ για εκείνους τους μπαμπάδες, που θα τους δεις επάνω σε τραμπάλες, σε τσουλήθρες και μέσα στα πάρκα. Θα τους δεις με ένα πιρούνι στο χέρι τους να κυνηγούν ένα μωρό για να το κάνουνε να φάει. Θα τους δεις να κάθονται σε μια σχολική γιορτή σε μια γωνίτσα και να χαμογελάνε μόνοι τους. Μα δεν θα δεις ποτέ, τι κάνουνε στα σπίτια τους.

Θα τους ακούσεις να μιλούν για τα παιδιά τους και να φουσκώνουν από υπερηφάνεια, να λάμπουνε ολόκληροι. Όμως δεν θα τους ακούσεις ποτέ να σου κλαυτούν, να πούνε τον καημό τους και να κατηγορήσουνε την άχρηστη, (άσε να το πω εγώ).

Σε αυτούς τους μπαμπάδες λοιπόν, σήμερα που έσβησαν τα φώτα και πια δεν είναι μέρα γιορτινή, μα είναι άπλα Τετάρτη, τα σέβη μας!

*Ο σοφός λαός λέει, “δείξε μου τον φίλο σου για να σου πω ποιος είσαι”, μα εγώ θα το αλλάξω και θα πω, δείξε μου τον πατέρα σου για να σου πω ποιος είσαι!