Μου θυμίζεις εμένα, επικίνδυνα.

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Χειμώνιασε πια, τούφες χιονιού σαν μαλλί της γριάς από κάποιο λούνα παρκ πέφτουν από τον ουρανό.
Σε ένα παρκάκι, πάνω σε ένα παγκάκι, έχουμε κάτσει και πίνουμε μπύρες.
Χαζεύουμε το μαγικό τοπίο που σχηματίζεται μπροστά μας σαν μια όαση που ήρθε να μας λυτρώσει για λίγο από την απελπισία μας.
Δεν μιλάμε, παρά μονάχα πίνουμε και χαζεύουμε.
Γυρίζω να σε κοιτάξω, μοιάζεις αχνή, σαν να είσαι αερικό που σιγά σιγά εξαφανίζεσαι.
Οι μέρες μου δεν κυλάνε καλά τελευταία και ίσως από τις μπύρες, ίσως από την γαλήνη της βραδιάς, αρχίζω να σου μιλάω.
Σου λέω για εκείνα τα βράδια που με παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας.
Σου λέω για τις μέρες που κυλάνε όμοιες, μέρα με τη μέρα τίποτα δεν αλλάζει.
Σου λέω για το μέσα μου, που κοντεύει να αδειάσει από συναίσθημα γιατί ζει στο έπακρο πολύ καιρό τώρα και άρχισε να τα φτύνει.
Δεν μιλάς απλά με ακούς και κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι. Σαν να καταλαβαίνεις τι λέω, σαν να το έχεις περάσει.
Σου λέω πόσο πολύ με έχουν απογοητεύσει δικοί μου άνθρωποι, πόσοι έχουν φύγει δίχως εξήγηση και πόσοι εκδιώχθηκαν δια της βίας.
Με κοιτάς και ανοίγεις τα χέρια σου σε μια κίνηση αλληλεγγύης, σε μια ένδειξη αγάπης και κατανόησης.
Σε επεξεργάζομαι για λίγο.
Τα μάτια σου χαμογελαστά μα συνάμα ανέκφραστα. Μοιάζεις λες και κάποιος σου ρούφηξε το φως σου, λες και στέρεψες από ενέργεια. Μου θυμίζεις τον εαυτό μου.
Το χαμόγελο βεβιασμένο, ειλικρινές, αλλά βεβιασμένο. Φαίνεται πως βγήκε από την τελευταία πιθαμή ενέργειας που κατέχεις μέσα σου.
Δάκρυα τρέχουν από τα μάγουλα μου και βλέπω και τα δικά σου μάτια να δάκριζουν.
Μου θυμίζεις εμένα, επικίνδυνα.
Τα χέρια σου είναι ακόμα ανοιχτά, περιμένεις να χωθώ στην αγκαλιά σου κι εκεί που είμαι έτοιμη να σκύψω και να χωθώ μέσα σε μια λυτρωτική αγκαλιά εξανεμίζεσαι…
Μου θυμίζεις εμένα, επικίνδυνα…