Μια συγγνώμη που δεν σε εκτίμησα, εαυτέ μου!

Γράφει η Μαρία Αρφαρά

“Σου χρωστάω μια συγγνώμη εαυτέ μου”, μονολόγησα καθώς αντίκρισα στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη τα μελαγχολικά , καστανά μου μάτια.
Για όλες τις φορές που έβαλα τα θέλω των άλλων , πάνω από τα δικά σου.

Για όλες τις φορές που αμφισβήτησα τις δυνατότητές σου και πίστεψα πως δεν θα τα καταφέρεις.

Για όλες τις φορές που επέτρεψα άτομα να μπουν στη ζωή σου που δεν το άξιζαν.

Για όλες τις φορές που πρόσφερα αγάπη και έγινα θυσία για κάποιον άνθρωπο χωρίς να λάβεις την αγάπη και την εκτίμηση που σου άξιζε.

Για όλες τις φορές που επέτρεψα την αδικία προς το πρόσωπό σου χωρίς να αντιδράσω.

Για όλες τις φορές που έπεσες θύμα εκμετάλλευσης από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι σου ρούφηξαν όλη την ενέργειά σου και σου άφησαν πληγές στην ψυχή σου.

Για όλες τις φορές που δεν είχα συνειδητοποιήσει το τι αξίζεις.

Για όλες τις φορές που δεν έβαλα όρια στους άλλους και επέτρεψα να σε ταλαιπωρήσουν.

Σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη εαυτέ μου. Πάψε πια να έχεις αυτό το βλέμμα, δεν αντέχω να το αντικρίσω καθημερινά. Χαμογέλα για όσα ήρθαν , έρχονται και θα έρθουν. Εγινε η αρχή και το ξέρεις πολύ καλά. Απέκτησες αυτοεκτίμηση και επέτρεψες σε άτομα που αξίζουν να βρίσκονται πλέον κοντά σου. Χαμογέλα λοιπόν όπως χαμογελάς κάθε φορά που βρίσκεσαι κοντά τους.