Μεγάλωσες, μεγάλωσα μα ο έρωτας ποτέ δεν κατάφερε να ωριμάσει μαζί μας.

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Μεγάλωσες, μεγάλωσα μα ο έρωτας ποτέ δεν κατάφερε να ωριμάσει μαζί μας.
Μεγάλωσα και μαζί μου μεγάλωσε κι η μοναξιά.
Μεγάλωσες και μαζί σου μεγάλωσε και το ψέμα.
Πέρασαν τα χρόνια, βγάλαμε τις πρώτες ρυτίδες, άσπρισαν τα πρώτα μαλλιά κι ήμαστε ακόμη δυο ξένοι με ένα μεγάλο τοίχο καχυποψίας και μίσους να μας χωρίζει τις περισσότερες μέρες.
Δεν σε ξέρω, δε με ξέρεις, δε σε ζω, δε με ζεις και βασιζόμαστε μόνο σε όσα διαισθανόμαστε. Βγάζουμε λάθος συμπεράσματα.
Κι ακόμη δεν καταφέραμε καν να επικοινωνούμε.
Κι εσύ όλο και πιο πολύ θες να είσαι αλλού κι εγώ όλο και πιο πολύ σε διώχνω.
Μεγαλώσαμε και δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Η υπομονή στέρεψε. Ο χρόνος μας τελείωσε. Τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα δεν καταφέραμε.
Μεγάλωσα και έμαθα πώς ακριβώς θέλω να μ’ αγαπούν για να είμαι ευτυχισμένη.
Μεγάλωσες και δεν έμαθες ακόμη να μ’ αγαπάς, να με φιλάς, να με αγγίζεις.
Οι ανάγκες, τα αισθήματά μας, ο χρόνος μας, δεν συναντιόνται πουθενά.
Πας δεξιά και πάω αριστερά και για λίγο μόνο τα σώματά μας γίνονται ένα και δε σου δίνω την καρδιά μου πια γιατί ποτέ δεν ήξερες τι να την κάνεις. Και δεν περιμένω να με αγαπήσεις γιατί το παγωμένο σου βλέμμα που με αποφεύγει μου κόβει κάθε ελπίδα.
Μεγαλώσαμε μαζί και χώρια. Περισσότερο η σκέψη μας ένωνε παρά η ζωή.
Και δεν είναι ότι το θέλαμε.
Και εκείνο το αγόρι με τα εκφραστικά μεγάλα μάτια που ερωτεύτηκα δεν ήταν ποτέ δικό μου.
Και εκείνο το κορίτσι με το λυπημένο βλέμμα που ήθελες να πηδήξεις ήταν πάντα δικό σου.
Και όσα χρόνια και να πέρασαν τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μόνο ότι εκείνο το αγόρι και εκείνο το κορίτσι σήμερα μεγάλωσαν.