Μεγάλωσα κι ακόμα το βράδυ κρατάω ένα φως ανοιχτό, για να διώχνει το κακό.
Γράφει η Λιάνα
Και μεγαλώνεις. Κι ο χρόνος τρέχει. Κάθε κίνηση του λεπτοδείκτη αφήνει πίσω του τη στιγμή, τις λέξεις, τους ανθρώπους.
Μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις πως όλα αλλάζουν. Τώρα δεν μπορείς πια να κρυφτείς στη γωνίτσα σου και να κλάψεις, δεν μπορείς να παίξεις με τα αγαπημένα σου παιχνίδια, δεν μπορείς να κρατήσεις μούτρα, να πεισμώσεις. Τώρα εσύ φροντίζεις για σένα, εσύ δίνεις τις μάχες σου καθημερινά, εσύ ξεπερνάς εμπόδια, πίκρες, δυσκολίες.
Τι κι αν όλα μέσα σου είναι γεμάτα από εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις της ζωής που κύλησε; Τι κι αν φοβάσαι για το μέλλον, αν ανησυχείς διπλά και τριπλά για όλους; Τι κι αν αυτά που συμβαίνουν κάποιες φορές είναι δυσβάσταχτα; Είσαι πια υπεύθυνη γυναίκα και οφείλεις να αντιμετωπίζεις τα πάντα, με σοβαρότητα, λένε…
Κι έρχεται η καρδιά και ραγίζει, γιατί βλέπεις, η μαμά κι ο μπαμπάς έχουν “φύγει” καιρό και δεν μπορείς να βρεις καταφύγιο στην αγκαλιά τους. Να τους παραπονεθείς που δεν σου είπαν για το τι έπεται. Να τους ζητήσεις βοήθεια γιατί η ψυχή σου έφτασε στο στόμα κι αυτοί σ’ έχουν αφήσει αιώνες.
Μεγαλώνεις κι οι άνθρωποι σου, οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί οι πέντε δέκα που έμειναν κοντά σου, γίνονται χίλιες φορές πιο πολύτιμοι. Και ψάχνεις εκατοντάδες τρόπους να τους προστατέψεις από τη φθορά της ίδιας της ζωής, να προλάβεις να μιλήσεις για όσα νιώθεις, για όσα έχασες, για όλα αυτά που σε δένουν μαζί τους, να τους ακούσεις, να διορθώσεις λάθη.
Μεγαλώνεις και μαθαίνεις πως η αξία των συναισθημάτων, των θέλω της προσφοράς, έχουν μια τελείως διαφορετική υπόσταση απ’ ότι πίστευες. Όλα αυτά κι άλλα τόσα βγαίνουν από μέσα σου αβίαστα, ειλικρινά. Και τα σ’ αγαπώ σου, ενώ γίνονται λιγότερα, έχουν πια μια δυναμική διαφορετική, μια ουσία και μια έννοια, που όταν τα λες, όπου τα λες, ξέρεις πως έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και θα κρατήσουν για πάντα.
Μεγάλωσα κι όμως ακόμα το βράδυ κρατάω ένα φως ανοιχτό, για να διώχνει το κακό. Μεγάλωσα κι όμως στις πιο δικές μου ώρες, στις προσευχές μου, στις χαρές και λύπες μου, επικαλούμαι τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως όταν ήμουν παιδί. Μεγάλωσα, ναι γαμώτο, αλλά κανείς σας δεν θα μπορέσει να με πείσει πως μια σφιχτή, αληθινή, στοργική αγκαλιά, δεν έχει τη δύναμη να ξορκίσει το φόβο μου για το αύριο.