Μείνε, σου λέω! Ένα βήμα πίσω εσύ, όλα τα βήματα μπροστά εγώ..

Γράφει ο Δημήτρης, για την Μυρτώ (του)

Είναι οι φορές που τα λόγια δεν πάνε χέρι χέρι με τις πράξεις γιατί η ζωή δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη.
Είναι οι φορές που τα λόγια λέγονται και δεν εννοούνται όμως εγώ, εννοώ κάθε λέξη που σου είπα.
Κάθε λέξη από την πρώτη στιγμή που αυτό που μας χαρακτήρισε ήταν το «κεραυνοβόλα».
Δεν είναι εύκολο δυο άνθρωποι να ταιριάζουν τα πιο βαθιά και σκοτεινά τους «θέλω» με αισθήματα και όνειρα ζωής.
Κι εμείς, τα ταιριάξαμε.
Κι εμείς, τα ζήσαμε όσο μας επέτρεπαν οι συνθήκες.
Κι εμείς, διεκδικήσαμε το παραπάνω.
Και το παραπάνω αυτό το ζητήσαμε και οι δυο για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Μαζί, ευτυχισμένοι. Μαζί.
Και ναι, το χρόνο δεν τον κάναμε ποτέ φίλο αλλά σίγουρα δεν μπορείς τώρα να τον κάνεις εχθρό μας γιατί είναι άδικο.
Ξέρω πως περίμενες, ξέρω πως κουράστηκες, ξέρω πως έκανες όλη την υπομονή που μπορούσε να κάνει μια γυναίκα για έναν άντρα.
Και τώρα δεν σου ζητάω να κάνεις άλλη υπομονή.
Σου ζητάω να γυρίσεις.
Σου ζητάω να επιστρέψεις.
Σου ζητάω να μην φύγεις για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το «παρακάτω» ζωή!
Σου ζητάω όχι λίγη ακόμα υπομονή αλλά την ευκαιρία να μην μείνουν όνειρα όσα έχουμε κάνει.
Δεν μπορεί να τελείωσε γιατί το τέλμα και το τέλος δεν μπορεί να ταιριάζει σε εμάς.
Εμείς ξέρουμε μόνο να ζούμε τα θέλω μας.
Να τα ζούμε όμως στο έπακρο.
Πάμε;
Μισό βήμα πίσω εσύ, μόνο βήματα μπροστά εγώ… Ε;