Κι αν η ζωή είναι σκληρή, εγώ γίνομαι δυο φορές σκληρότερη!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Προσπαθώ να ξεφύγω από την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής ζωής, αν λέγεται ζωή αυτό, μα κάτι να δεις που με γυρίζει πίσω γιατί έτσι έμαθα να ζω, έτσι με έφερε στον κόσμο η μάνα μου.

Εκείνα μου προσέφερε αντί για γάλα και εγώ το μόνο που είχα να κάνω για εμένα και εκείνους που αγαπώ ήταν να συνεχίσω να ζω μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, να συνεχίζω να παλεύω για εμένα, για όλους.

Προσπάθησα πολύ να ξεφύγω μα ήταν μάταιο, εκεί θα συνεχίσω να αφήνω το εκτεθειμένο μου κορμί να χτυπιέται και να χτυπά σύμφωνα με τις αλλαγές του κόσμου.

“Σκληρή η ζωή”, μου είχαν πει, μα εγώ εκεί μην δεν προλάβω να βγω από τα σωθικά της, σκληρή εκείνη, σκληρή και εγώ μαζί με την καθημερινότητα που βγάζει τελικά σε ένα παιχνίδι δίχως τέλος για δυο, πάντα είναι δυο.

Προσπαθώ και θα συνεχίσω για όσο ακόμα από τα ρουθούνια μου βγαίνει οξυγόνο, για όσο ακόμα το στομάχι μου αντέχει να εκκρίνει οξύ για να κατασπαράσσει ότι σκουπίδι του δίνουν να φάει.

Θα προσπαθώ έως ότου, ξέρω, τα σωθικά μου γίνουν μαύρα από την κακία και την φθήνια του κόσμου, έως ότου τα πάρω όλα πάνω μου και καταφέρω να φτιάξω έστω και κάτι, τόσο δα μικρό σαν το κεφάλι της καρφίτσας.

Τόσο μικρό μα κατά τα άλλα μεγάλο που να θυμίζει αγάπη, έστω και λίγο, μπας και αλλάξει εκείνη τη μαύρη χαραμάδα σε λευκό φως, κατάλευκο.
Έστω και λίγο.

Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ!