Κι αν δεν ήρθα μωρέ για να σε πληγώσω;

Γράφει η Τζένη Ζάικου

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε φανταστεί πως θα ήταν αν η σχέση που έχουμε δεν τελείωνε άδοξα.
Αν το έτερόν μας ήμισυ δεν έλεγε ψέματα, αν δεν σταματούσε ο ένας απ’ τους δύο να γουστάρει, αν το timing δεν ήταν λάθος και ούτω καθεξής.
Η αλήθεια πολλές φορές -τις περισσότερες, απ’ ότι φαίνεται- είναι πικρή.
Παρόλα αυτά, μερικές φορές, υπάρχει αυτό που πολλοί αποκαλούν «η εξαίρεση στον κανόνα».
Μία σχέση που δεν θα τελειώσει, όχι επειδή έχεις βολευτεί, επειδή φοβάσαι να πας παρακάτω ή να αντιμετωπίσεις τον θυμό του άλλου, όχι λόγω συμφερόντων, αλλά επειδή κανένας απ’ τους δυο σας δεν θέλει να ζήσει χωρίς τον άλλον.
Δεν θα πω ψέματα. Σε καμία σχέση δεν μπορείς να αποφύγεις να πληγωθείς.
Αυτό πάει πακέτο με τα συναισθήματα, την επικοινωνία, τις ανασφάλειες, τους καβγάδες και τον έρωτα.
Αλλά, μερικές φορές, αξίζει να χάσεις ορισμένες μάχες, ώστε να καταφέρεις να κερδίσεις τον πόλεμο.
Αξίζει να υπομείνεις κάθε δυσκολία, κάθε καβγά, κάθε δάκρυ και κάθε άγρυπνη νύχτα, γιατί στο τέλος θα έχεις κερδίσει έναν σύντροφο στη ζωή. Έναν σύντροφο στα καλά αλλά και στα κακά, που θα μπορείτε να μοιράζεστε τα πάντα.
Η παγίδα, όμως, σε όλο αυτό είναι ότι δεν ξέρεις μέχρι πότε να ανησυχείς. Μέχρι πότε πρέπει να επαγρυπνείς.
Μέχρι να περάσουν μερικά χρόνια που είσαι σε σχέση;
Μέχρι να παντρευτείς; Παλιά αυτό ήταν το νόημα. Οι άνθρωποι παντρεύονταν και δένανε τον γάιδαρό τους. Μετά ήρθαν τα διαζύγια και τους ξεβόλεψαν όλους.
Και συνεχίζω, μέχρι να κάνεις παιδιά;
Μέχρι να φτάσεις μία ορισμένη ηλικία που ο άλλος θα έχει συνηθίσει πια μαζί σου και δεν θα φύγει;
Μέχρι πότε;
Και η απάντηση είναι ποτέ. Ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος ότι η σχέση σου πέτυχε, διότι η σχέση δεν είναι κάτι που ολοκληρώνεται.
Δεν έχει συγκεκριμένο αριθμό πίστεων, αλλά απεριόριστο.
Πάντα εν εξελίξει, πάντα μεταβαλλόμενη.
Κι έτσι, αναρωτιέμαι αγάπη μου: κι αν δεν ήρθα στη ζωή σου για να σε πληγώσω;
Κι αν η μοίρα μας ήταν να συναντηθούμε και να μείνουμε για πάντα μαζί;
Με τα πάνω μας και τα κάτω μας, αλλά πάντα ενωμένοι;
Πόσο “κουλ” θα ήταν κάτι τέτοιο;
Πόσο μαγικό, πόσο λυτρωτικό;
Εγώ μπορώ μόνο να δηλώσω τις προθέσεις μου.
Πόσο θέλω να δουλέψει αυτό το μεταξύ μας.
Πόσο θέλω να σου λέω για πάντα καλημέρα και να με αγκαλιάζεις πάντα για καληνύχτα.
Ο χρόνος θα δείξει αγάπη μου…
Εύχομαι να τα πούμε στην έξοδο…