Καλύτερα μόνη, παρά με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι γλώσσα μιλά η καρδιά μου.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Πώς να συνεννοηθώ αλήθεια με ανθρώπους που δεν έχουν την ψυχή που εγώ αγαπώ;
Ψυχή να νιώσουν, ν’ακούσουν, να καταλάβουν. Να καταλάβουν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε μοναδικοί και μέσα απ’την μοναδικότητα εκφραζόμαστε διαφορετικά. Καλύτερα μόνη λοιπόν, παρά με ανθρώπους που δεν θα καταλάβαιναν ποτέ τι γλώσσα μιλάω!

Πώς να μιλήσω σε έναν αμνό, όταν μέσα μου σπαράζει ο λύκος; Πώς να ταιριάξω το χρώμα της φωνής μου για ν’αντέχει τους τσιριχτούς ήχους;
Πώς να χρωματίσω τον ουρανό, όταν παντού μυρίζει το γκρίζο; Πώς να φωνάξω την αλήθεια, όταν όλα έχουν βαφτεί με κόκκινα ψέματα;
Πώς να γυρέψω την γαλήνη, όταν η υποκρισία γιορτάζει;

Γεννηθήκαμε με φωνή, με ψυχή και καταντήσαμε να τρώμε τις σάρκες μας. Γεννηθήκαμε με όραμα και το όραμα χάθηκε, πνίγηκε. Γιατί αν τα λόγια μας περνούσαν απ’το μονοπάτι της καρδιάς μας, θα είχαν άλλη αξία. Αν νιώθαμε πραγματικά αυτά που συνήθως λέμε, θα ήμασταν πιο αληθινοί.
Αλλά συνήθως δεν νιώθουμε τι λέμε και δεν λέμε ότι νιώθουμε.

“Άκουσε λοιπόν αυτό το ποίημα μιας γυναίκας βασανισμένης που ποθεί να σ’αγκαλιάσει. Μιας γυναίκας που επιθυμεί έναν λύκο νά’ρθει για να την κομματιάσει, να την συντρίψει για να ακουστεί η κραυγή της μέσα απ’την φλόγα της”.