Η νύχτα που διάλεξα για εμάς.

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Αν έπρεπε να επιλέξω μια νύχτα να κρατήσω για εμάς, θα κρατούσα την νύχτα που ξημέρωσε με εμάς μιλώντας, έτσι, χωρίς θέμα, χωρίς λόγο. 
Εκείνη τη νύχτα που κατάλαβα ότι έρωτας είναι να σε κοιτάω στα μάτια να μου μιλάς για όσα αγαπάς, για όσα ονειρεύεσαι. 
Κι αν έμενε μια νύχτα μόνο να κρατήσω από ό,τι υπήρξαμε, αυτή θα διάλεγα. 
Εκείνο το βράδυ που με δυο τεκίλες και τα παπούτσια στο χέρι, μιλούσαμε μέχρι το πρωί για όλα όσα “θα.. ” κάποτε. 

Κι αν το κάποτε δεν ήρθε ακόμα, δεν πειράζει. 
Σημασία έχει να ξέρεις το τέλος της ιστορίας, και να ποντάρεις πως το τέλος αυτό, θα σε βρει εκεί που θες, με τον άνθρωπο που θες. 
Τα ενδιάμεσα, είναι οι λεπτομέρειες, που κάνουν την γράφουν την πλοκή της ιστορίας σας. 

Κι εμείς αυτό κάνουμε ακόμα κορίτσι μου. 
Γράφουμε την πλοκή. Με ιστορίες άλλων, με εγωισμούς και πείσματα, με ανείπωτα και ειπωμένα αισθήματα. Γράφουμε την πλοκή για να συναντηθούμε εκεί ακριβώς που μας όρισε η ζωή. 

Γιατί ξέρεις, εκείνο το ραντεβού, έμεινε ανοιχτό… και μας περιμένει. 

Όταν, κάπου, κάπως, κάποτε.. με τεκίλα κι ένα φιλί χρωστούμενο, σε ένα λιμάνι που μόλις θα ξημερώνει!