Γράφει η Ιωάννα Παυλίδου
Με τον χρόνο έμαθα πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε οι χαρές ούτε οι θλίψεις. Όλα περνούν και όλα αφήνουν το σημάδι τους. Έμαθα πως οι άνθρωποι συχνά δεν στέκονται στις λέξεις τους· άλλα υπόσχονται και άλλα πράττουν. Και κάπως έτσι, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις την αξία στην πράξη και όχι στην υπόσχεση.
Έμαθα πως αυτό που σε γονατίζει είναι το ίδιο που θα σε αναστήσει. Η πτώση γίνεται αφετηρία· ο πόνος γίνεται καύσιμο. Και πως η μεγαλύτερη παιδεία δεν έχει σχέση με τίτλους, αλλά με ευγένεια, αντίληψη, καθαρό βλέμμα.
Ο χρόνος μού έδειξε πως τελικά είμαστε μόνοι. Οι επιλογές μας είναι το μοναδικό μας στήριγμα. Και ό,τι χτίζεις με τον δικό σου ιδρώτα, κανείς δεν μπορεί να στο πάρει. Εκεί βρίσκεται η αληθινή δύναμη.
Έμαθα να αναγνωρίζω τους ανθρώπους της δικής μου στόφας απ’ τα μάτια· εκεί που φαίνεται η αλήθεια χωρίς φίλτρα. Έμαθα πως η σιωπή είναι πολλές φορές η πιο ηχηρή απάντηση, και πως δεν αξίζουν όλοι μια εξήγηση.
Με τον καιρό κατάλαβα ότι η άποψη έχει τίμημα, ότι η υπομονή δεν είναι πάντα αρετή, κι ότι ό,τι αξίζει, θα σου ζητήσει θυσίες. Κι όμως, όλα αυτά είναι που κάνουν τη ζωή αληθινή.
Η ζωή είναι πολύτιμη και φθαρτή. Μην την ξοδεύεις. Ζήσε με πάθος. Κάνε την κάθε μέρα μικρό θαύμα. Γιατί η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ· είναι ο χάρτης που σε οδηγεί πιο κοντά σε σένα.
