Η δικαίωση έρχεται, όταν πια είναι πολύ αργά

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Και νίκησες και έχασες. Διπλή νίκη δηλαδή. Αρκετά είδες δεν νομίζεις; Αρκετά για να κατανοήσεις τα σημάδια, τις αλήθειες, τα ψέματα, την υποκρισία και την κενότητα της στιγμής. Στιγμές, χα! Ας γελάσω. Η ζωή είναι στιγμές! Και το δευτερόλεπτο που μόλις πέρασε στιγμή ήταν. Παίζουμε με ότι νά’ναι και όλα τα ονομάζουμε στιγμές.

Και η αλήθεια άραγε σε ποια στιγμή χάθηκε; Όταν αρνήθηκες να την δεις μάλλον. Την ήξερες, αλλά σαν μια παιδούλα που ήθελε να παίξει λίγο ακόμα, την απαρνήθηκες και δόξασες το ψέμα. Και συ, που μια ζωή λατρεύεις την αλήθεια και μόνο αυτήν, περικυκλώθηκες από κενότητα βουτηγμένη στο αίμα. Στο αίμα της ψυχής και της κάθε ψυχής που παίζεις, ρε. Και δεν μιλάω για μένα, γιατί εγώ τελείωσα προ πολλού, μιλάω για όλες τις δύσμοιρες ψυχές, που κρέμονται από κάτι για να έχουν ένα όραμα, μια δύναμη, μια σκέψη, μια προτροπή.

Και το ότι φέρθηκες σαν μαλάκας δεν σημαίνει ότι δεν πόνεσα. Πόνεσα πολύ, αλλά σιώπησα κι έκανα υπομονή. Και δεν θα σιωπήσω τώρα κι ας δικαιώθηκα. Η δικαίωση είναι ένα όπλο. Χρειάζεται σιωπή και υπομονή. Αδικίες συμβαίνουν παντού. Και η δικαίωση έρχεται, όταν συνήθως είναι αργά. Πολλές φορές έρχεται όταν δεν την έχεις πλέον ανάγκη και τότε είναι που η σημαντικότητα της είναι διπλή.

Κι εγώ νιώθω βαθιά δικαιωμένη! Κι έρχεται η στιγμή που λες “οι ψεύτες με τους ψεύτες και οι αληθινοί με τους αληθινούς”. Η ζωή είναι αληθινή. Και για να σε σέβεται πρέπει να είσαι κι εσύ αληθινός.