Η δική μου αγάπη είναι ακριβή ρε , δεν εξαγοράζεται. Τη χαρίζω σ’όποιον την αξίζει!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Βαρέθηκα πια τα σκωτσέζικα ντουζ που απορρέουν απ’ την αδιαφορία σου.
Βαρέθηκα να είμαι την μια μέρα καλά και τις δύο χάλια.
Βαρέθηκα να δίνω αγάπη και να μην παίρνω τίποτα.
Βαρέθηκα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου και να παίρνω τα απομεινάρια.
Συγγνώμη που είμαι αυτή που είμαι.
Συγγνώμη που δεν είμαι άλλη.
Συγγνώμη που είμαι τόσο ”λίγη” ώστε να με ξεχνάς.
Συγγνώμη που το πολύ μου δεν φάνηκε.
Συγγνώμη που η καρδιά μου έχει άλλο χτύπο.
Συγγνώμη που η ψυχή μου μετράει αλλιώς τις λέξεις, τα αισθήματα, τις πράξεις.
Συγγνώμη που ότι με αγγίζει διαπερνά το βλέμμα μου και φτάνει στο μεδούλι της ψυχής μου.
Δεν μπορώ να αποδιώχνω τον εαυτό μου συνέχεια, δεν μπορώ να καταπατώ τις αξίες μου.
Δεν μπορώ να πέφτω στα μάτια μου, γιατί ο εαυτός μου είναι ο μόνος που μου έμεινε.
Γιατί η ουσία είναι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός και να αγαπάς αυτό που κάνεις.
Έχω ανάγκη να πιστεύω, γι’ αυτό μην με χαλαλίζετε με την προδοσία, μην μου σμιλεύετε τα σ’ αγαπώ μου.
Πιστεύω στους ανθρώπους κι αυτό με κάνει να χαμογελάω.
Πιστεύω στα χαμόγελα τα αληθινά, αυτά που σε κάνουν να δακρύζεις.
Πιστεύω στις αγκαλιές τις λυτρωτικές, αυτές που δεν σ’ αφήνουν ανάσα να πάρεις.
Και παίρνω παραμάσχαλα τα πιστεύω μου, γιατί η ζωή είναι τόσο γλυκιά για να μην αγαπάς.
Είμαι πάντα γενναιόδωρη με τους ανθρώπους, αλλά εκείνοι πέφτουν στα μάτια μου.
Και το κάνουν με μεγάλη επιτυχία.
Παίζουν ένα παιχνίδι στημένο, έτοιμοι για να χάσουν.
Έτοιμοι για να χάσουν ότι με ευλάβεια τους έδωσες.
Μεγάλωσα ρε φίλε, γι’ αυτό εμένα μην μ’ αφήνεις γι’ αύριο, είναι που χάνω τον δρόμο μου και δεν με ξαναβλέπεις.
Μην μου ζητάς πίστωση χρόνου.
Μην μου ζητάς να περιμένω, γιατί είμαι ανυπόμονη.
Και σαν ανυπόμονη τα κάνω όλα μαντάρα αν περιμένω.
Μα πιο πολύ μην με υποτιμάς.
Μην υποτιμάς την νοημοσύνη μου, τον χρόνο μου, την διάθεσή μου, την αμέριστη κατανόηση και αγάπη μου.
Μην ενοχλείς την γη μου με ξερές αλήθειες.
Μην ενοχλείς την γη μου με ξερά ψέματα
Με ορθωμένες κραυγές απέκτησα την ξηρά μου.
Η δική μου αλήθεια, γυμνή μου δόθηκε και γυμνή την αγκάλιασα.
Μην με ενοχλείς αν δεν έχεις κάτι άξιο να μου πεις, κάτι άξιο να μου δώσεις.
Εγώ αντικείμενο δεν είμαι, ούτε παιχνιδάκι να με παίρνουν όποτε κι αν τους καπνίσει.
Η δική μου αγάπη είναι ακριβή ρε , δεν εξαγοράζεται.
Την τιμάω και την σέβομαι.
Την δωρίζω και την χαρίζω σε όποιον πραγματικά το αξίζει.
Γιατί η δική μου αγάπη πόρνη δεν είναι!