Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Συγχώρεσέ με που έπαψα να μιλάω για σένα. Που έπαψα να σε σκέφτομαι κα να σε φέρνω στο νου μου. Δεν είναι ότι έπαψα να σε αναλογίζομαι, είναι που πλέον εσύ το επέλεξες να βγεις από τη ζωή μου.
Πάντα είχες μια θέση δίπλα μου και στην καρδιά μου φίλη μου. Πάντα ήμουν εκεί για εσένα, κερί αναμμένο, να τρέχω όποτε με χρειάζεσαι, να ξενυχτάω μαζί σου τα βράδια, να αναλώνομαι μαζί σου σε ατέρμονες και μάταιες συζητήσεις περί σχέσεων, περί πρώην, νυν και επόμενων.
Πάντα ήμουν εκεί σε όλα σου τα δύσκολα, να σε στηρίζω και να σε σηκώνω με το ζόρι, να μην σε αφήνω με τίποτα στη μιζέρια σου.
Πόσα μεθύσια κάναμε οι δυο μας; Πόσες βόλτες; Πόσες διακοπές; Θυμάσαι;… Πόσα ταξίδια σχεδιάζαμε να κάνουμε και δεν τα πραγματοποιήσαμε ποτέ, πόσα όνειρα και πόσα τσιγάρα δεν μοιραστήκαμε τα άφραγκα βράδια μας;
Όμως τώρα πρέπει να φύγω και να σε αφήσω. Κυρίως γιατί εσύ με άφησες πρώτη. Δεν θα αναφερθώ σε γενέθλια που ξέχασες, στα τηλέφωνα που δεν σήκωνες ή στα ραντεβού μας που δεν έγιναν ποτέ. Ούτε στις αλλεπάλληλες υποσχέσεις σου πως «οπωσδήποτε αύριο» και τα «σε παίρνω τηλέφωνο σε λίγο» που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Θα αναφερθώ στην αδιαφορία σου και στην ευκολία σου να αφήνεις πίσω ανθρώπους και να ξεχνάς να ενδιαφερθείς, να δεις τι έγινε, τι κάνουν.
Συγχώρεσέ με φίλη μου που έπαψες να είσαι το κέντρο του κόσμου μου. Η αδιαφορία σου τα φταίει, όχι εγώ. Βλέπεις η ζωή προχωράει και εσύ αποφάσισες να μείνεις πίσω, ή μάλλον, για να στο θέσω καλύτερα, να πας αλλού. Δεν είναι εγωισμός αυτό που κάνω.
Αυτοσυντήρηση λέγεται. Βλέπεις, εκεί που πίστευα πως σε όλα μου τα «μεγάλα» θα ήσουν εκεί, τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Αποφάσισες απλά να απέχεις, από εμένα, τη φίλη σου και την ζωή μου.
Καλό ταξίδι σου εύχομαι στη ζωή σου λοιπόν. Και να είσαι καλά. Να μου προσέχεις τη φίλη μου γιατί αυτήν την αγαπάω πολύ. Όχι εσένα. Εσένα δεν σε ξέρω και ούτε θέλω να σε μάθω. Εκείνη να μου προσέχεις. Αντίο.
LoveLetters