Είσαι ελεύθερη ψυχή μου, δε φοβάσαι, μα μόνο ελπίζεις!

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Πάμε ψυχή μου, πάμε καρδιά μου! Πάμε εαυτέ μου! Πάμε…
Πάμε με ψηλά το κεφάλι γιατί τίποτε έως τώρα δεν κατάφερε να μας χαμηλώσει το βλέμμα.

Πάμε κοιτώντας μόνο ψηλά και όλο ψηλότερα. Θα φτάσουμε σε εκείνο το λιμάνι που πάντα ονειρευόμαστε. Σε εκείνο το λιμάνι που πετούν τα γλαροπούλια και ήρεμοι θα αγναντεύουμε πια τη θάλασσα. Δίχως ενδιάμεσες σκέψεις και περισπασμούς, χωρίς αγωνίες και με προδοσίες πια συγχωρημένες!

Πάμε σου λέω, έλα! Έτσι έχουμε μάθει εμείς η ζωή να μη μας ζει αλλά να τη ζούμε και όταν στην αρένα της μέσα μας πετάει με το ζόρι δεν παραδινόμαστε στον εχθρό μα πολεμάμε. Άλλοτε νικητές και άλλοτε με μώλωπες σημαδεμένοι, μα ακόμα ζωντανοί.

Τι νομίζεις ψυχή μου πως πέρασες λίγα ή πως ο Γολγοθάς σου τέλειωσε με μια – δυο ενδιάμεσες σταυρώσεις;

Σταμάτα πια να νιώθεις ιερόσυλη που και άλλοι γύρω σου σταυρώνονται κάθε μέρα. Σταμάτα επιτέλους να θεωρείς το δικό σου δρόμο του μαρτυρίου λιγότερο επώδυνο.

Πάμε, σήκω το ξέρω πως νοιώθεις κουρασμένη μα κοίτα τα όνειρα έχουν αρχίσει και ξεπροβάλλουν κάθε αυγή.

Έχεις αναστηθεί και ακόμα δεν το ξέρεις! Έχεις αναστηθεί μην το αρνείσαι πια από φόβο. Άρχισε σιγά σιγά τη νίκη σου να απολαμβάνεις!

Είσαι ελεύθερη ψυχή μου, δε φοβάσαι, μα μόνο ελπίζεις!

Γιατί η ελπίδα σου στέκει εκεί απέναντί σου στον καθρέπτη σου, η ελπίδα σου πια έχει αρχίσει και ξαναφωτίζει το χαμόγελό σου!