Είναι πράξη θάρρους να τολμάς να είσαι καλός, σ’έναν κόσμο σκάρτο
Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Με αφορμή τα τελευταία θλιβερά γεγονότα που παρακολουθούμε στην τηλεόραση αλλά και τα όσα έχουν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούμε παρά μόνο να φρίξουμε και να αναρωτηθούμε, αν τελικά ήταν τόσο διεφθαρμένη η κοινωνία μας (και όλα καλύπτονταν κάτω από το χαλάκι) ή αν «ξύπνησε» κάποιο πρωί διεφθαρμένη.
Έχουμε αηδιάσει με το ότι κάθε μέρα γίνεται και κάτι πιο άσχημο, σκοτεινό και κτηνώδες, και με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσουμε στο σημείο να μην μας εκπλήσσει τίποτα. Πώς να πιστέψεις μετά σε ανθρώπινες σχέσεις, οικογένεια, πατρίδα, θρησκεία, όταν βλέπεις ότι όλο το οικοδόμημα είναι σάπιο; Πώς να μπορέσεις να κάνεις όνειρα σε έναν τέτοιο κόσμο και πώς (ακόμη χειρότερα) να φέρεις στον κόσμο και να μεγαλώσεις παιδιά;
Παράλληλα όμως συνειδητοποιείς ότι το μεγαλύτερο «παράσημο» σε αυτή την κοινωνία είναι το να είσαι καλός. Δεν εννοώ να φαίνεσαι καλός αλλά να είσαι στην πραγματικότητα. Γιατί το ψέμα, όπως βλέπετε και εσείς, κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Οι μάσκες πέφτουν και ο θόρυβος είναι τόσο μεγάλος που καλύπτει τα πάντα στο πέρασμά του.
Υπάρχουν όμως πραγματικά καλοί-σωστοί άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία, θα ρωτήσει κανείς; Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, υπάρχουν. Δεν θα διατυμπανίσουν την καλοσύνη τους αλλά θα στην δείξουν με πράξεις. Δεν έχει σημασία το επάγγελμα που κάνουν αλλά η αφοσίωση που επιδεικνύουν σε αυτό και η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο.
Πώς θα τους αναγνωρίσουμε; Όλοι μας έχουμε υπάρξει μαθητές στο σχολείο, όλοι έχουμε επισκεφτεί νοσοκομεία, ιατρεία, υπηρεσίες, δημόσιες ή ιδιωτικές. Πάντα θυμόμαστε τον καλό καθηγητή που προσπαθούσε να μας μάθει γράμματα και πάσχιζε γι αυτό. Όλοι μας θυμόμαστε τον ιατρό που μας γιάτρεψε όταν είχαμε κάποιο θέμα με την υγεία μας και για αντάλλαγμα ήθελε ένα απλό «ευχαριστώ».
Όλοι μας θυμόμαστε τον φιλότιμο υπάλληλο στην εκάστοτε δημόσια ή ιδιωτική υπηρεσία που πάντα με το χαμόγελο μας εξυπηρετούσε, ώστε να μείνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ευχαριστημένοι, ενώ την ίδια ώρα ο ίδιος δεν έπαιρνε κανενός είδους bonus από την υπηρεσία του.
Τώρα αν προσθέσουμε σε αυτούς, τους γιατρούς χωρίς σύνορα ή εκείνους που χειρουργούν δωρεάν προκειμένου να σώσουν έναν ασθενή αλλά και τον κάθε επαγγελματία που προσφέρει ό,τι μπορεί για το σύνολο, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν χάθηκαν όλα σε αυτή την κοινωνία.
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι πέραν της οικογένειας και των φίλων (που εκ προοιμίου είναι δίπλα μας) μπορούμε να στηριχτούμε (σαν κοινωνία) και σε αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους. Τέτοιοι άνθρωποι αποτελούν και την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει η κοινωνική σήψη και θα αρχίσει η άνθιση. Άνθιση των αξιών που σήμερα τείνουν να χαθούν. Υπομονή λοιπόν και στο τέλος του τούνελ πάντα υπάρχει φως!