Είναι αργά για έρωτες παλιούς και μισοτελειωμένες ιστορίες..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Τελικά, έγιναν όλα όπως στα είχα πει, λίγο πριν πούμε αντίο για τελευταία φορά, λίγο πριν κλείσουν οι γραμμές για πάντα, λίγο πριν οι φωνές μας ξεχαστούν. Ήταν σαν να έβλεπα το μέλλον ολοζώντανο μπροστά μου.

Σαν να ήξερα πως σαν εκείνη τη μέρα δε θα υπάρξει άλλη και τη φωνή σου στο ακουστικό του τηλεφώνου μου, δε θα την ξανά άκουγα ποτέ.

Και όμως, ήταν όλα τόσο απλά και εύκολα, σαν να το είχαμε ξανά κάνει στο παρελθόν.

Μη κοιτάς βέβαια, που είχα μείνει μαζί σου για πολύ καιρό. Μη νομίζεις ότι δεν είχα που αλλού να πάω, κρυψώνα να κρυφτώ και αγκαλιά να μείνω, αλλά μαζί σου ήταν αλλιώς, κάπως που δε μπορώ να εξηγήσω.

Μη πιστέψεις λοιπόν ότι επειδή παρίστανα την άνετη στη τελευταία λέξη μας, και τη τάχα μου δεκτική να πάω παρακάτω, πως δε πονούσα, πως από μέσα μου δεν ούρλιαζα αλλά ήταν που έτρεχαν τα δάκρυα και τα έκρυβα, πίσω από κάθε λέξη που ξεστόμιζα με δισταγμό.

Όλη η αλήθεια μου για σένα υπάρχει ακόμα, πίσω από διαβασμένα μηνύματα στο κινητό, πίσω από χείλη ξένα που φιλώ και σε θυμάμαι. Πίσω από μισοσβησμένα τσιγάρα σε ένα γεμάτο τασάκι από στάχτες και όνειρα που τα παίρνει ο άνεμος κάθε φορά που φυσάει δυνατά και σήμερα ο αέρας σφυρίζει.

Όλη η αλήθεια είναι εκεί, φανερώνεται μπροστά μου, κάθε στιγμή που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, δήθεν για να δω καθαρά. Φαίνεται ολοκάθαρα σε κάθε μέρα που ξημερώνει και σε κάθε τραγούδι που θα ακούσω τυχαία σε κάθε διαδρομή. Μέσα σε βράδια αξημέρωτα που με παίρνει το πρωί και πίσω από βιτρίνες γυάλινες που μοιάζουν σα καθρέφτης όλων αυτών των ονείρων που έκανα μαζί σου.

Τίποτα δεν είναι εύκολο χωρίς εσένα. Ακόμα και η ανάσα μου κάθε φορά που βγαίνει, δυσκολεύεται και αυτή σα να περιμένει από κάπου να φανείς, για να πάρει ξανά το ρυθμό που της έχεις δώσει.

Τώρα όμως είναι αργά, για έρωτες παλιούς, για μισοτελειωμένες ιστορίες και ψεύτικα λόγια που δεν έχουν τίποτα να πουν, γιατί ότι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε, εκείνη τη νύχτα, άθελά μας, κάτω από το φως του φεγγαριού.