Δικός μου ο δρόμος, δικός μου ο προορισμός, δικά μου και τα λάθη. Κι ας τα πληρώνω!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Δεν θα με δεις να πέφτω, να σπάω, να κομματιάζομαι. Δεν θα με δεις να παραιτούμαι, να απελπίζομαι, να τα παρατάω. Δεν θα με δεις να το βάζω κάτω, να αφήνομαι στη μοίρα μου. Δεν θα με δεις ποτέ να πάω όπου με πάει. Ό,τι κι αν συμβεί.

Δεν είναι που όλα μου ήρθαν εύκολα. Δεν είναι που όλα στην ζωή μου είναι βατά. Δεν είναι που είναι όλα υπό έλεγχο. Είναι που έμαθα πως αν κατεβάζεις το βλέμμα μπροστά στο φόβο, σε καταπίνει. Είναι που έμαθα πως πρέπει να στέκεσαι απέναντί του και να τον κοιτάς με θάρρος στα μάτια, για να τον τρέψεις σε φυγή.

Δεν είναι που όλα μου ήρθαν εύκολα. Δεν ήταν η ζωή μου στρωμένη με ροδοπέταλα. Δεν ήταν ροζ τα όνειρά μου. Όλα μαζί τα ζόρια με κύκλωσαν και προσπάθησαν να με πνίξουν. Το κάθε ρόδο που άγγιζα, έκρυβε χίλια αγκάθια. Μα ήταν κόκκινο το χρώμα που διάλεξα να ζω. Ήταν δικός μου ο τρόπος, δικοί μου οι προορισμοί κι ολόδικά μου τα λάθη. Κι ας τα πληρώνω.