Γιατί πάνω από όλα, εμείς οι δυο επιλέξαμε να είμαστε φίλοι…

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Πέρασε καιρός που δεν μιλήσαμε.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο πείσμα κρατάμε και δεν μπορώ. Κι ούτε και με νοιάζει απόψε.
Μετράμε την φιλία μας σε δεκαετίες κι ας ξεκίνησε με μια μπουνιά που μου έδωσες, εκεί κάπου στα 5-6 χρόνια μας πάνω από ένα πεσμένο παγωτό φράουλα.

Και σήμερα, στα τριάντα plus εγώ, στα σαράντα παρά κάτι εσύ, λύνουμε το πείσμα με μια λέξη – κλειδί στην φιλία μας. Γιατί όταν εσύ με λες καρούμπαλο, εγώ ξέρω πως όλα παραγράφονται.

Κέρκυρα – Αθήνα κι εγώ εκεί, σε περιμένω. Δεν σε ρώτησα γιατί έρχεσαι. Δεν σε ρώτησα τι συμβαίνει. Μόνο περιμένω.

Κι όσο περιμένω θυμάμαι.

Έχει πανσέληνο απόψε, εκείνη την Αυγουστιάτικη κι εμείς τη ζούσαμε για χρόνια τα καλοκαίρια, πριν η ζωή μας γίνει smart addicted.

Τότε που η παρέα μαζευόταν στην αμμουδιά των Αλυκών μας, εκεί, στην παραλία του Πετράκη, και γύρω από τις φωτιές που ανάβαμε άλλοι δέναν τις ζωές τους σε έρωτες του καλοκαιριού κι άλλοι δέναν τις ζωές τους μέσα σε φιλίες ζωής.

Εμείς, κρατήσαμε το δεύτερο.

Θυμάμαι πόσο μισούμε αυτή την κοινή άποψη που μας έπρηξαν διαχρονικά όλοι γύρω μας για τους «άντρες και τις γυναίκες που δεν μπορούν ποτέ να είναι απλά φίλοι».
Κι είναι όλοι τους τόσο αδιαπραγμάτευτοι που μας κάνουν και γελάμε. Τώρα πια.

Γιατί κάποτε προσπαθούσαμε να υπερασπιστούμε την φιλία μας, θυμώναμε, μαλώναμε, μέχρι που καταλήξαμε πως δεν αξίζει τον κόπο.

Εμείς ξέρουμε κι αυτό αρκεί!

Ξέρουμε τι είμαστε και τι όχι.
Ξέρουμε πως είμαστε ο ένας το alter ego του άλλου. Είμαστε τα τηλέφωνα πρώτης ανάγκης. Είμαστε η δικλείδα ασφαλείας λίγο πριν απασφαλίσουμε και τα πάρει όλα ο διάολος.

Να, σαν απόψε, που με δυο λέξεις με έφερες εδώ να σε περιμένω.

Κύμα εσύ, κυματοθραύστης εγώ. Βράχος μου εσύ, που δεν σε ισοπεδώνει ούτε σεισμός 7 ρίχτερ. Ξέρω πως ότι κι αν γίνει, όσα κι αν καταρεύσουν γύρω μας, το τελευταίο οχυρό μου είσαι εσύ. Το τελευταίο οχυρό σου, είμαι εγώ.

Είμαστε εμείς, που ταξιδέψαμε για ώρες χωρίς να πούμε λέξεις, χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας. Κι όμως φτάνοντας, τα είχαμε πει όλα. Τα είχαμε συζητήσει όλα.

Είμαστε εμείς που όταν φτάνουμε στο σημείο βρασμού, απομακρυνόμαστε, παίρνουμε το χρόνο μας και ξεχνάμε.

Είσαι εσύ που προσπαθείς χρόνια τώρα να μου μάθεις το offside κι εγώ κάθε φορά σου λέω ότι το κατάλαβα και τελικά νιώθω λίγο πιο ροφός από την προηγούμενη φορά.

Είμαι εγώ που εξηγώ σε κάθε καινούρια σου σχέση πως όταν θα της λες «μισή ωρίτσα κι έφτασα» σημαίνει πως δεν έχεις ξεκινήσει καν και αν έχει αγώνα, θα χρειαστείς και μισή ωρίτσα μετά τον αγώνα.

Είμαστε εμείς, που λειτουργούμε σαν crash test σχέσεων και συμπεριφορών. Ότι δεν θες να μου κάνει ο καθένας που περνάει από την ζωή μου, δεν το κάνεις στις σχέσεις σου.

Είμαι εγώ που σου έμαθα πως όταν μια γυναίκα έχει περίοδο και ζητάει σοκολάτα, πας και φέρνεις σοκολάτα! Κι είσαι εσύ, που άφησες μια νύχτα στην πόρτα μου εκείνη την μισή σοκολάτα από το Βέλγιο που είχε μείνει στο ντουλάπι σου.

Και ναι, είμαστε εμείς οι δυο που επιλέξαμε την φιλία μας. Επιλέξαμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο τον πιο σημαντικό τίτλο. Εκείνον που θα μένει ανεξίτηλος στο χρόνο.

Είμαστε φίλοι γιατί από χίλια άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει, από δεκάδες άλλους ρόλους που θα μπορούσαμε να έχουμε παίξει, εμείς διαλέξαμε, να ζήσουμε την φιλία μας.

Εγώ να σου μαμαδίζω ασύστολα κι εσύ να με προστατεύεις.

Γιατί ακόμα κι όταν θα τσακωθούμε, και έχουμε τσακωθεί δεκάδες φορές σε αυτά τα χρόνια, χρησιμοποιούμε θάρρος και θράσος και υπερασπιζόμαστε με πάθος ο καθένας το δίκιο του, όμως το κάνουμε με το σεβασμό που δένει μια φιλία.

Δεν έχουμε απωθημένα να υπερασπιστούμε. Δεν έχουμε κρυφές σκέψεις να προδώσουμε.

Γιατί όπως χθες, όταν η ευθεία λογική των αντρών αντικρούεται στην περίπλοκη σκέψη των γυναικών, κάνουμε την απόσταση μηδενική και πάνω από ένα ποτήρι κρασί αναλύουμε τον κόσμο των τρελών γυναικών και των ανώριμων αντρών.

Γιατί στο τέλος της μέρας, είμαστε έτοιμοι να γδάρουμε, να ματώσουμε, να πέσουμε στην φωτιά και να δώσουμε τις μάχες μας για να υπερασπιστούμε ο ένας τον άλλο.

Γιατί απλά, επιλέξαμε το ανεξίτηλα διαχρονικό από το παροδικό.

LoveLetters