…γιατί εσύ, δεν ένιωσες!

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Κι εμφανίζεσαι μπροστά μου έτσι απλά..
Όπως κάνεις πάντα, σα να μην τρέχει τίποτα. Κι έχει σκάσει ένας Νιαγάρας από σκέψεις κι από λόγια που θέλω να σου πω.
Και σε κοιτάζω στα μάτια και το μόνο που μου βγάζεις είναι αγανάκτηση. Αγανάκτηση, οργή και απογοήτευση.
Και το μόνο που κάνω είναι να είμαι όσο πιο μακριά σου γίνεται.
Γιατί με έφτασες στο σημείο να μη θέλω να σπαταλήσω ούτε μια σταγόνα απ το ποτάμι που ξεχειλίζει μέσα μου.
Γιατί όχι απλά υπάρχεις σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα μεταξύ μας. Αλλά σαν να είμαστε οι καλύτεροι φίλοι. Δε θα σου κάνω αυτή τη φορά τη χάρη όμως «χαρα» μου.
Δε θα έρθω δίπλα σου όταν με φωνάξεις. Δε θα σου σταθώ στην οποιαδήποτε στεναχώρια σου ξανά. Δε θα κάτσω σα τον καραγκιόζη να ξανά γελάσω μαζί σου.
Δε θα σου κάνω καμία ντεμεκ αγκαλιά απ αυτές που τόσο χρειάζεσαι. Και ξέρεις γιατί;
…γιατί δεν ένιωσες!