Γαμώτο, δεν τον τόλμησες, αυτόν τον έρωτα. 

Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης

Και τώρα που συναντηθήκαμε ξανά, τόσο τυχαία και τόσο ξαφνικά, πώς νιώθεις; 
Πώς νιώθεις ανάμεσα στον κόσμο, να σου κρατάει το χέρι κάποιος άλλος;
Πώς νιώθεις που γύρισες στην πόλη μας; Στο καταφύγιό μας; 

Πίστευες θα είχες ξεχάσει; Θα ήσουν άνετη μετά από τόσα χρόνια; 
Κάνεις τις ίδιες βόλτες που κάναμε, περπατάς στα ίδια στενάκια, χαζεύεις την ίδια θάλασσα. 
Στέκεσαι και μυρίζεις ακόμα νυχτολούλουδο και γιασεμί, κάτω από εκείνο το μπαλκόνι, που 20 χρόνια τώρα λέγαμε πως είναι ετοιμόρροπο, κι ακόμα εκεί στέκει! 

Κι ο χρόνος σου σταμάτησε σε εκείνο το τοιχάκι, που ανέβαινες για να σε βγάλω φωτογραφίες. 
Εκεί που για να με πειράζεις πήγαινες άκρη άκρη κι εγώ σου θύμωνα κι ερχόμουν να σε πάρω αγκαλιά για να σε κατεβάσω. 

Εκεί που δώσαμε το πρώτο και το τελευταίο μας φιλί. 
Εκεί που φοβήθηκες να το ζήσεις και με τις πιο φτηνές δικαιολογίες το έβαλες στα πόδια. 

Πώς νιώθεις τώρα που οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν και συναντήθηκαν στο ίδιο τοιχάκι; 
Εκεί που υπάρχει χαραγμένη μια ημερομηνία. Την θυμάσαι; 

Αρνήθηκες να ζήσουμε τον έρωτα, αρνήθηκες να ρισκάρεις και τώρα, μια επιβιώσασα της ζωής, γύρισες τυχαία, γιατί; 

Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που ψάχνεις εδώ. 

Μόνο αν κοιτάξεις καλά σ’εκείνο το τοιχάκι, θα δεις κάτω από τη χαραγμένη ημερομηνία, ένα “γαμώτο”. 

Γαμώτο.. δεν το τόλμησες.