Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Έχετε αναρωτηθεί γιατί τα διαζύγια έχουν πολλαπλασιαστεί στις μέρες μας; “Οι γάμοι τη σήμερον ημέρα δεν κρατάνε¨, ακούω να λένε συχνά πολλές γιαγιάδες. ” Δεν έχουν υπομονή όπως εμείς”, συμπληρώνουν. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε πως ένα διαζύγιο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Αφενός μεν οι γυναίκες ήταν άβουλα πλάσματα, υποδουλωμένα στα πρέπει και τα μη των συζύγων, αφενός δε η κατακραυγή της κοινωνίας δεν τους επέτρεπε να σκεφτούν το ενδεχόμενο αυτό.
Βασική μέριμνα των οικογενειών του 20ου αιώνα ήταν να παντρεύουν τις κόρες τους σε νεαρή ηλικία οι οποίες εγκατέλειπαν το όνειρο των σπουδών διότι η αποκατάστασή τους ήταν πρωταρχικής σημασίας. Μετά τον γάμο, ασχολούνταν με τα οικιακά μένοντας εξαρτημένες οικονομικά από τους συζύγους τους.
Η λέξη διαζύγιο ήταν απαγορευμένη και οποία ζευγάρια έπαιρναν την απόφαση να το αποκτήσουν θεωρούνταν διακτυλοδεικτούμενοι όχι μόνο οι ίδιοι αλλά κυρίως τα παιδιά τους όπου η ταμπέλλα του παιδιού χωρισμένων γονιών το ακολουθούσε για μια ζωή.
Όχι η αιτία που τα ανδρόγυνα έμεναν μαζί δεν ήταν η υπομονή από την οποία διακατέχονταν ως προσωπικότητες αλλά ο φόβος του άγνωστου από την πλευρά κυρίως των γυναικών. Υπέμεναν τη σωματική και λεκτική βία γιατί ήξεραν οι γονείς τους δεν θα τους στήριζαν από τη στιγμή που και οι ίδιοι φοβούνταν τον στιγματισμό. Υπέμεναν τις απιστίες των συζύγων τους γιατί γνώριζαν ότι μόνες δεν θα μπορούσαν να συντηρήσουν τα παιδιά τους.
Μπαίνοντας στον 21ο αιώνα οι γυναίκες άρχισαν να διεκδικούν την ανεξαρτητοποίησή τους. Ολοένα και περισσότερες γυναίκες άρχισαν να σπουδάζουν και να διεκδικούν θέσεις στον επαγγελματικό στίβο με μεγάλη επιτυχία. Επίσης το διαζύγιο ως απαγορευμένη λέξη άρχισε να εξαλείφεται. Με την ανάπτυξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του διαδικτύου άρχισαν να ενημερώνονται για την ψυχική υγεία και της επιπτώσεις της στη ζωή των ίδιων και των παιδιών τους. Άρχισαν να επισκέπτονται ειδικούς ψυχικής υγείας και συνειδητοποίησαν ότι δεν πρέπει να υπομένουν, να ανέχονται και να συμβιβάζονται λιγότερο από αυτό που αξίζουν.
Εν κατακλείδι, ένα διαζύγιο δεν είναι ποτέ εύκολο σε όποιον αιώνα κι αν αναφερόμαστε. Αυτό όμως που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι πως για να μεγαλώσουμε υγιής ψυχικά ενήλικες , σε περίπτωση που υπάρχουν καυγάδες, σωματική και λεκτική βία σε έναν γάμο, το διαζύγιο πρέπει να είναι μονόδρομος.
Μπορεί οι άνθρωποι που τους έφεραν στο κόσμο να μην συμβιώνουν πια ως σύζυγοι αλλά συνεχίζουν να συμβαδίζουν ως γονείς για το καλό των παιδιών τους.
