Έλα να ξαναγνωριστούμε, να ξανασυστηθούμε από την αρχή..

Γράφει η Νεφέλη

Όλα όσα είχαμε ονειρευτεί τα αποκτήσαμε. Δικό μας σπίτι, δικά μας αυτοκίνητα, δικό μας εξοχικό, χρήματα στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή, για τις ανάγκες των παιδιών όταν μεγαλώσουν.

Όλα! Όλα τα καταφέραμε. Παλέψαμε και αγωνιστήκαμε και οι δύο μέρα-νύχτα. Κουκί, κουκί, φασούλι το φασούλι. Μπράβο μας.!

Όμως γιατί υπάρχει αυτό το κενό; Γιατί κάτι λείπει;

Τα παιδιά σιγά-σιγά, μεγαλώσανε και φύγανε. Άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακρυά από την ωραία φωλιά που τους χτίσαμε. Μείναμε και πάλι οι δυο μας, όπως τότε στην αρχή, θυμάσαι;

Μόνο που τώρα είναι διαφορετικά. Βλέπεις ψυχή μου στην μακρόχρονη πορεία αυτή, χαθήκαμε οι δυό μας μέσα στα άγχος, τις αγωνίες, τις προσπάθειες , τα θέλω και τα πρέπει. Είχαμε κοινούς υλικούς στόχους, αλλά διαφορετικές ψυχικές επιθυμίες που τις καταπνίγαμε προκειμένου να πετύχουμε τους «στόχους» μας και να μην παρεκτραπούμε από την πορεία μας.

Στην αρχή δεν το καταλαβαίναμε κι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε . Χάσαμε τον αυθορμητισμό, την ξεγνοιασιά . Μετά άρχισαν οι γκρίνιες, όμως για το καλό των παιδιών σταμάτησαν κι αυτές και ήρθε η σιωπή. Κι όταν έρχεται η σιωπή σε ένα ζευγάρι, δυστυχώς τα πράγματα είναι δύσκολα.

Τώρα κάθομαι απέναντι σου και σε κοιτώ. Μόνοι οι δυο μας στο άνετο σπίτι μας. Τόσο άνετο που έχει πολύ χώρο για να ζει ο καθένας μας απομωνομένος χωρίς να ενοχλεί τον άλλον με την παρουσία του.

Θέλω να σταθώ μπροστά σου και να σου φωνάξω, “είμαι εδώ! Δες με! Θέλεις να προσπαθήσουμε ξανά; Θέλεις να βάλουμε καινούργιους στόχους; Όχι όμως τους υλικούς αλλά τους άλλους, αυτούς που γεμίζουν την ψυχή και γαληνεύουν την καρδιά.”

Να απλώσουμε κι οι δυο τα χέρια μας και να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Να σβήσουμε τα μονοπάτια που μας κρατούνε χωριστά και να έρθουμε και πάλι κοντά, πολύ κοντά, όπως τότε, όταν πρώτο ξεκινήσαμε. Να συστηθούμε από την αρχή να πάρει η ευχή! Το αξίζουμε, το δικαιούμαστε γαμώτο!

Τι λες, έχουμε ελπίδες; Πάμε άλλη μία;