Τον εαυτό μου, δεν τον χαλαλίζω για ό,τι δεν μου αξίζει.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Θα μπορούσα να πληγώσω, όχι γιατί πληγώθηκα, αλλά γιατί μπορώ.
Κι αν θέλω πολλά μπορώ, πίστεψέ με.
Αλλά δεν θέλω.

Δεν πληγώνω το χώμα που ακούμπησα, το χώμα που με τάισε, “ό,τι” με τάισε.
Δεν πληγώνω το χώμα που έσπειρα αγάπη, το χώμα που γέννησα τα παιδιά μου, το χώμα που ανάθρεψα τους πόθους μου, που μύρισα τις πεθυμιές της ανάσας μου.
Δεν πληγώνω ό,τι μού’δωσε ψυχή, ό,τι μού’δωσε μαχαίρι να σκάψω τον πόνο μου.
Δεν πληγώνω ό,τι κράτησα ψηλά, ό,τι κράτησα στην αγκαλιά μου με πάθος.

Έχω την αγάπη μέσα μου να με φωτίζει και την ψυχή μου να με χαϊδεύει.
Δεν χρειάζομαι κόμμα, τελείες και παύλες.
Είμαι αυτάρκης, γιατί γέννησα το χώμα που πατάω, είμαι αυτάρκης γιατί το μόνο που χρειάζομαι είναι ο ήλιος μέσα μου.
Κι αυτόν τον έχω, είναι δικό μου απόκτημα ρε.
Είναι δικός μου και δεν τον χαλαλίζω για τίποτα που δεν μου αξίζει.
Και δεν έχει σημασία τι πιστεύεις εσύ, ο άλλος κι ο κάθε άλλος.
Σημασία έχει τι είμαι εγώ και τι πιστεύω εγώ.
Είμαι η μάνα γη και γεννάω ότι περιέχει αγάπη.
Και το παιδί μου είναι πάντα η σκέψη που λάτρεψα, η σκέψη που μαρτυράει την ψυχή μου!