Σώθηκαν τα χρόνια, αλλά όχι η ζωή!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Σε ένα σπίτι όχι και τόσο ζεστό, Γενάρη μήνα, σώθηκαν τα ξύλα.
Κάνω έναν πιο ουσιαστικό απολογισμό.
Ξεφυσάω τον καπνό και τον χαζεύω καθώς διαλύεται όταν απομακρύνεται από την λάμπα που τρεμοπαίζει.
Και όλο λέω να το κόψω το ρημάδι και όσο το λέω, τόσο καπνίζω πιο πολύ.
Λες και θέλω να αποτυπώσω επάνω μου την ανάμνηση της νικοτίνης.
Και γεμίζει το τασάκι.
Και αδειάζω εγώ.

Απόψε με έβαλα απέναντι και με κοίταζα.
Να δω που έφτασα.
Να δω που με έφτασα.
Σώθηκαν τα ξύλα.
Δεν έχει πια ζέστη για αυτόν τον χειμώνα.
Σώθηκε η καρδιά.
Δεν έχει πια ζέστη για άλλους έρωτες.
Σώθηκαν τα λόγια.
Δεν έχει πια ζέστη για άλλες μελιστάλαχτες λεξούλες για μια ζωή που θα ήθελα να ζήσω.
Και αυτό το τζην που απόψε φοράω..
Με τα σκισίματα στα γόνατα.
Δανεικό.

Έμαθα να ζω με κάτι δανεικό.
Επέλεξα να ζω μια ζωή δανεική.
Χωρίς επιλογές που αποσκοπούσαν σε ένα βέβαιο μέλλον.
Ποτέ δεν με ένοιαζε το αύριο.
Πάντα κοιτούσα το εδώ. Το τώρα.
Κάποιοι με θαύμαζαν για αυτό.
Ξέρεις κάτι όμως;
Έχει και αυτό το τίμημά του.

Μεγάλωσα.
Σώθηκαν τα χρόνια.
Δεν έχω πια ζέστη για άλλες εφήμερες κινήσεις.
Δεν έχω πια χρόνο για άλλες παιδιάστικες συμπεριφορές.
Δεν έχω πια χρόνο και για άλλη δανεική ζωή.
Τα επέλεξα όλα αυτά, το ξέρω.
Τώρα όμως θέλω να αλλάξω!
Τώρα όμως θα με αλλάξω!
Γιατί πρέπει να προλάβω τον χρόνο που τρέχει.
Γιατί θέλω να προλάβω τον χρόνο που τρέχει.
Μην με ρωτήσεις πως θα το καταφέρω αυτό.
Ξέρω.
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω ήδη φτιάξει πλάνο.

Θα σου πω μόνο αυτό.
Δεν θα αφήσω ξανά, κανέναν έρωτα ανολοκλήρωτο.
Κανένα “σε γουστάρω” ανείπωτο.
Καμιά αγκαλιά ακούμπωτη.
Κανένα “σε αγαπάω” χαμηλόφωνο.

Θα είμαι εγώ.

Για μια φορά θα είμαι αληθινά εγώ!
Φορώντας ρούχα δικά μου.
Ζώντας την δική μου ζωή.
Την ζωή μου.
Και όχι αυτήν που θα ήθελα να ζω.
Άλλωστε δεν έχω επιλογή για κάτι διαφορετικό.
Σώθηκαν τα ξύλα.
Σώθηκε η καρδιά..