Στον έρωτα ισχύει πάντα το “φτου κι απ’ την αρχή..”
Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Αγαπάς, δίνεις απλόχερα την καρδιά σου, υπάρχεις για τον άλλον, ώσπου φτάνει η στιγμή εκείνη που η ζωή σου αποδεικνύει την παντοδυναμία της. Το παραμύθι τελειώνει. Στέκεις ανήμπορος μπροστά στο αναπόφευκτο. Πληγώνεσαι βαθειά, με μια πληγή διαμπερή, σαν ν’ άνοιξες παράθυρο στο στέρνο κι ο αέρας σε παγώνει. Κενός και παγωμένος παρακολουθείς τα γεγονότα λες κι έχεις φύγει για λίγο από το σώμα σου. Ζεις ένα μικρό θάνατο.
Ξέρεις τι πέθανε; Η ελπίδα σου, η οποία, αν και τελευταία, όταν πεθάνει κάνει θριαμβευτική έξοδο. Καταλαβαίνεις πως ήταν η πηγή κάθε χαράς και τώρα λείπει. Αισθάνεσαι πως ήρθε το τέλος, πως δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά γεμάτος. Λες «θα ζήσω για μένα, θα κοιτάξω τον εαυτό μου, θα ξεθάψω τον καμένο εγωισμό μου».
Κι ανασυγκροτείσαι! Πατάς ξανά στα πόδια σου, στέκεις όρθιος και δυνατός, αφοσιώνεσαι με πάθος σε ο,τιδήποτε άλλο πέραν του έρωτα. Λέγεται δουλειά; Χόμπι; Ταξίδια; Όπως κι αν λέγεται αυτό είναι εκεί και έτοιμο να σε αποξενώσει από κάθε συναίσθημα. Μετά από λίγο καιρό αισθάνεσαι μια περίεργη δύναμη, δεν πονάει πια! ΟΥΦ, αναστεναγμός βαθύς κι ανακούφιση!
Επιτέλους βλέπεις φως στη μέρα, χρώμα στη ζωή, μήπως και λίγη ελπίδα; Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάνεις το μεγαλύτερο λάθος! Ορκίζεσαι! Ορκίζεσαι σε γνωστούς κι άγνωστους θεούς πως δεν πρόκειται να επιτρέψεις ξανά στο διάολο που λέγεται έρωτας να παγιδεύσει το μυαλό και την καρδιά σου. Υπόσχεσαι στο δύσμοιρο εαυτό σου πως θα είσαι πάντα μόνος και ήρεμος. Έχεις ακουστά τη φράση «challenge accepted»;
Σε μια γωνιά το σύμπαν το σιγοψιθυρίζει και γελά ειρωνικά, όσο εσύ σαν άλλος τραγικός ήρωας δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει! Μπήκες ήδη στη λίστα των μελλοντικών ερωτοχτυπημένων και μάλιστα αυτή η φορά θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Ετοιμάσου να χάσεις κάθε αυτοκυριαρχία!
Κι έρχεται ξαφνικά, από το πουθενά κι έχει όλα εκείνα που μισείς να λατρεύεις! Στην αρχή το αρνείσαι, το αποφεύγεις, δείχνεις σχεδόν αδιάφορος. Σε έχει ήδη κερδίσει όμως ε; δεν ξέρεις τι φταίει, και σε δικαιολογώ, είναι η γλύκα του καινούριου; Είναι αυτή η ελπίδα που σου χτυπά ανελέητα την πόρτα; Το μόνο που ξέρεις σίγουρα είναι πως δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου, πόσο μάλλον την καρδιά σου, και να προσποιηθείς πως δεν υπάρχει καν. Είναι εκεί απέναντί σου και σου χαμογελά σαν να ξέρει, σαν να γνωρίζει πως ήρθε για να μείνει. Διάολε, λες, είναι πιο δυνατό από την προηγούμενη φορά, μα είναι δυνατόν να αγαπήσω περισσότερο;
Μέσα σου έχεις δώσει ήδη μια ευκαιρία σε αυτό που νιώθεις, όμως συγκρατείσαι. Οι πληγές σου είναι νωπές, φοβάσαι μήπως άδικα ελπίζεις κι αναδιπλώνεσαι. Οι κινήσεις σου είναι σπασμωδικές, περίεργες και δυσνόητες. Θα σου προτείνω κάτι εγώ – η μεγαλύτερη κότα του γαλαξία – ζήστο! Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να ξαναπληγωθεί γιατί έχεις ακούσει κι εσύ τη Νατάσσα να λέει «όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία». Τα καρφιά αυτή τη φορά μπορεί και να αξίζουν τη θυσία! Πήγαινέ το «μέχρι το τέλος» κι αν δεν βγει, έχεις επιβιώσει ήδη μια φορά, τι σε κάνει να μην πιστεύεις στη δύναμή σου να το ξεπεράσεις ξανά; Φτου κι απ’ την αρχή, λοιπόν…