Παύλος Σιδηρόπουλος : Ένας rock Πρίγκιπας

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Ήταν εκεί στην 1η Λυκείου όταν ένας καινούριος μαθητής μπήκε στην τάξη και μιας κι η κολλητή μου έλλειπε, βρέθηκε στο τελευταίο θρανίο δίπλα μου.
“Γεια, είμαι ο Γρηγόρης”
“Σοφία”
“Τι μουσική ακούς;”
“Rock..”

Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτός ο διάλογος.
Κάπως έτσι έμαθα τον Παύλο.
Ήξερα το όνομα, ήξερα και το “Να μ’αγαπάς”. Νόμιζα λοιπόν πως ήξερα τον Παύλο..

“Κάνουμε κοπάνα να πάμε στον Κόκκινο Μύλο, εκεί που είναι ο τάφος του Παύλου;” μου είπε μια μέρα στις 06 του Δεκέμβρη.
Εκείνη η κοπάνα δεν έγινε ποτέ, πήγα όμως αρκετά χρόνια μετά.
Η τελευταία του σύντροφος, φροντίζει εκείνη τη μέρα να υπάρχουν λίγα ποτά, ποτηράκια, να σταθούν οι περαστικοί.
Και τόσα χρόνια μετά, οι περαστικοί στέκονται, κάθονται εκεί γύρω και μιλάνε για τη μουσική του. Για τους στίχους του.
Για έναν από τους “καταραμένους ποιητές” των Εξαρχείων.

Κι όμως, ο Παύλος, ήταν ένας Πρίγκιπας.
Δισέγγονο του Ζορμπά, με ρίζες από τον πατέρα του στον Πόντο και ανηψιός της Έλλης Αλεξίου..
Πανέμορφος, ανήσυχος, χαμένος σε κόσμους μακρινούς, άπιαστος σαν αερικό.

Μη μου μιλάς για κόλαση, την έχω ζήσει όλη

Φυσικομαθηματικός, ασυμβίβαστος, ένας άγιος  αλήτης, ο πρίγκιπας του ροκ με το μοναχικό του μπλουζ, ο τελευταίος ήρωας, τα πάντα, φίλε μου, είναι φλου…
Ο χρόνος και ο θάνατος, δεν μπόρεσαν να σβήσουν το παραμύθι του όμορφου πρίγκιπα.
Εκείνου του rock ήρωα που τα κορίτσια ερωτεύονταν και τα αγόρια ήθελαν να μοιάσουν.

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη,
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί.
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα ‘μαι εγώ και μ’ άλλον εσύ.