Οι Κυριακές ακόμα σε ψάχνουν και μαζί κι εγώ..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Έρχονται τα πρωινά, περνούν τα απογεύματα, φτάνουν εκείνα τα όλο ζωή βράδια σου και εσύ πάλι λείπεις, πάντα λείπεις.
Από εκείνη την καταραμένη ημέρα του Οκτωβρίου που κάποιος άλλος θέλησε να σε πάρει μαζί του. Να σε πάρει από εμένα.
Δίκιο είχε αλλά εγώ δεν τον συγχωρώ. Σαν παιδί που νιώθω ακόμα, δεν τον συγχωρώ. Όχι, μαζί με φωνές και κλάματα. Με εκείνο το χτύπημα στα πόδια όπως κάνουν τα παιδάκια όταν χάνουν το αγαπημένο τους παιχνίδι.
Αγαπημένο μου παιχνίδι έφυγες και εγώ έπρεπε, πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Ανυπόφορος ο πόνος και η απώλεια σου. Η απώλεια σου που θυμίζει σαν άδεια μπαταρία από παιχνίδι που πεθαίνει.
Πού είσαι που όταν ξυπνούσα έτρεχα να σε ξυπνήσω για να με κυνηγήσεις τάχα γιατί σου χάλασα τον ύπνο.
Πού είναι εκείνος ο μοσχομυρωδάτος ελληνικός καφές σου που συνοδευόταν από τον καπνό του τσιγάρου σου που έβγαινε από την κουζίνα.
Η πολυθρόνα σου ακόμα ζητάει να κάτσεις εκεί και να την κουνήσεις.
Οι Κυριακές ακόμα σε ψάχνουν που ξυπνούσες το χάραμα και φωνάζεις σαν να γινόταν πόλεμος και να ηχούσαν οι σειρήνες. Φώναζες να ξυπνήσουμε για να πάμε εκδρομή. Και εγώ όλο χαρά πεταγόμουν και ήμουν έτοιμη σε δευτερόλεπτα μη και χάσω την εκδρομή.
Πού ήσουν όταν τελείωσα το σχολείο. Πού ήσουν στις χαρές μου, στις λύπες μου.
Πιο πολύ στις λύπες μου. Πού ήταν εκείνη η μια και μοναδική αγκαλιά σου που γιάτρευε ακόμα και την πιο ανίατη ασθένεια! Που γινόσουν αγρίμι να σκοτώσεις όποιον με πείραζε, έστω και νοητά.
Ξέρεις κάτι όμως;
Σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που με έκανες έτσι.
Σε ευχαριστώ που με έκανες να μάθω να αντέχω τον πόνο. Μα, έτσι ήσουν και εσύ.
“Πρέπει να μάθουμε παιδί μου να ζούμε δίχως όλα αυτά που αγαπάμε γιατί η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θέλουμε. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε σκληροί απέναντί της για να αποφύγουμε όλα αυτά τα στενάχωρα και πίστεψε με είναι πολλά και ο πόνος αβάσταχτος.”
Δεν πίστευα πως μέσα σε αυτά τα αβάσταχτα θα ήταν και η απώλεια σου από τη ζωή μου.
Όμως έχω μεγαλώσει και προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Αλήθεια σου λέω, προσπαθώ!
Σε ευχαριστώ γιατί εσύ μου έμαθες να είμαι σκληρή.
Ξέρεις μόνο τι δεν μου έμαθες;
Να είμαι σκληρή ακόμα και στη σκέψη της απώλειας σου…
Συγνώμη, σε ευχαριστώ!