Εμείς πια, δυο ξένοι που κάποτε ερωτεύτηκαν πολύ!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Μου έφερες στο νου κάτι παλιό, μια ανάμνηση θολή που είχα κιόλας ξεχάσει. Η μελωδία σου ηχεί απαλά στο μυαλό μου. Οι λέξεις που ξεστόμισες κάποτε “Θα είμαι εδώ, μη διστάσεις”, με έκαναν να βλέπω τον κόσμο σε μιαν άλλη σειρά. Τίποτα πια δεν έχει αλλάξει. Ο άνεμος, η πόλη, η θάλασσα είναι τα ίδια λημέρια, που συνηθίζαμε να ανταλλάσσουμε ματιές και φιλιά πλατωνικά.

Πώς να φαίνομαι άραγε στα μάτια τα δικά σου; Έχει περάσει καιρός, είναι αλήθεια… Ίσως να έχω γεράσει ή να έχω παχύνει ή να φαίνομαι σκληρή μες στο μυαλό σου. Ίσως πάλι να είμαι το αγοροκόριτσο, με τις ξανθές ανταύγειες, τα λεπτά τρεμάμενα χείλη και το βαθιά σκεπτόμενο βλέμμα. Δε μπορώ να ξέρω ποια ανάμνηση κράτησες μέσα στη σκέψη. Δε θα σου κρύψω πως κάπως με ανησυχεί.

Μιαν ανάσα έγιναν οι δρόμοι. Είσαι τόσο κοντά μα δε μπορώ να σ’ αγγίξω. Έχει μείνει η ξεθωριασμένη γεύση στα χείλη, που ήταν το άρωμα που με έκανε να τρέμω τις νύχτες. Έχει γεμίσει το συρτάρι με ραβασάκια παλιά, φωτογραφίες και αποκόμματα εισιτήριων του ΚΤΕΛ. Δε τολμώ να κοιτάξω τα πρόσωπα της φωτογραφίας. Κάθε φορά που το κάνω, ταξιδεύω σε κείνο το λεωφορείο, εκείνη τη μέρα, εκείνη τη νύχτα. Μου είναι δύσκολο να ξεχάσω την αφή, τη γεύση, το άρωμα της μελαγχολίας και το φύλλο λεβάντας στο χέρι.

Άστο. Είναι κάτι παλιό. Δεν έχει νόημα. Ξέρω ότι τα χρόνια κύλησαν και για σένα και για μένα. Νέοι έρωτες, αγάπες, μίση και αλητεία. Ένα κομμάτι μου όμως, πάντα θυμάται όταν μένω μόνη αντίκρυ με τον εαυτό μου στο δωμάτιο, πάνω από κείνο το γεμάτο με σκονισμένα χαρτιά συρτάρι. Είναι η κατάρα της φύσης μου τέτοια. Δε μπορώ να σβήσω τους στίχους, ούτε να σκίσω τις σελίδες που με καίνε. Έμαθα να ζω μαζί τους. Κάναμε συμφωνία πως όλο αυτό θα μείνει μεταξύ μας. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να το ξέρεις. Πάει. Πέρασε πια.

Εσύ κι εγώ δυο ξένοι. Ξένοι που κάποτε ερωτευτήκαν, σε μιαν άλλη εποχή σε ένα παράλληλο σύμπαν. Συνήθισα. Συμβιβάστηκα. Οι δρόμοι, ο κόσμος, η φύση αλλάζει, ποτέ όμως δε μπορεί να ξεπεράσει. Ένας έρωτας εγωιστικός, απλός και ξεχασμένος…