Μπορεί να σε γνώρισα, μπορεί να σε ένιωσα, μα δεν σε έμαθα ποτέ μωρό μου!

Γράφει η Luna

Μπορεί να σε γνωρισα, μα δεν σε έμαθα ποτέ. Πάντα κρατούσες κάτι για τον εαυτό σου. Μπέρδευες τα λόγια σου όταν έδινες εξηγήσεις, άλλαζες αυτά που έλεγες και με έβγαλες τρελή.
Πίστευα πως κανένας δεν σε ήξερα τόσο καλά όσο εγώ. Μπορούσα να μαντέψω και να προβλέψω κάθε σου κίνηση, κάθε σου αντίδραση. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Ωστόσο, πάντα, ένα μικρό κομματι του εαυτού μου, φώναζε να προσέχω και να μην είμαι τόσο σίγουρη για όλα.
Ήσουν μυστήριος χαρακτήρας βλέπεις, τίποτα δεν ήταν δεδομένο. Αλλά δεν έδωσα σημασία σε τίποτα, με είχε τυφλώσει ο έρωτας και δεν έβλεπα μπροστά μου.
Είχαμε δώσει κάποιες υποσχέσεις όμως, τις ξέχασες! Γιατί τις ξέχασες; Γιατί με πότισες με ελπίδες και έπειτα με άφησες να μαραθώ;
Έριξα το φταίξιμο πάνω μου, μου φαινόταν απίθανο να με προδώσεις έτσι, αδιανόητο.
Μα τελικά μωρό μου…δεν σε έμαθα ποτέ.