Εύχομαι κάποια στιγμή να ζούμε την καθημερινότητα, κι οχι εκείνη εμάς.

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός

Τι μέρα κουραστική και σήμερα.
Δεν το αντέχω αυτό το κάθε μέρα.
Με σκοτώνει σωματικά και ψυχολογικά, περιμένω την επόμενη που θα ξημερώσει να είναι διαφορετική, μα πάντα ξημερώνει η ίδια απαράλλαχτη καθημερινότητά.
Κι εγώ εκεί υπομένω ότι κάτι θα αλλάξει.
Και κυλουν οι μέρες.
Κυλούν οι καιροί και με παρασέρνουν στο παρακάτω.
Κι εγώ ο ηλίθιος χαμογελαστός ακολουθώ, αντί να θλίβομαι που θα φτασω στο τελος.
Πόσο αχάριστος είμαι, κοιτώ γύρω μου κι ανθοφορεί παντού ζωή και πόνος κι εγώ αντί να ζήσω ακολουθώ το ανέφικτο, τον πόνο που με σκοτώνει, τόσο έξυπνος είμαι.
Ευτυχώς έχουμε τις σχέσεις φιλίας, σχέσεις συντροφικότητας, στολισμένες απο διφορούμενα νοιάζομαι, και στην τελική αγαπημένοι ξένοι στο σανίδι που περιμένουν να μην κλείσει η αυλαία και μείνουν εγκλωβισμένοι άγνωστοι στο δήθεν τούτο έργο.
Θα καταλάβουμε κάποτε τα λάθη μας, μα τα πόδια και η σπονδυλική μας στήλη δεν θα είναι σε θέση να μας στηρίξουν.
Δυστυχώς έχουν περάσει τόσες γενιές και θα περάσουν άλλες τόσες, μα κανείς απ’ όλους εμάς δεν θα καταλάβει το σκοπό του.
Ούτε κι εγώ τον ξέρω διότι η καθημερινότητα με ζει.
Εύχομαι κάποια στιγμή οι άνθρωποι να ζούμε την καθημερινότητα, κι οχι εκείνη εμάς.
Και συνεχίζω.
Αύριο θα ξημερώσει…