Εσύ με δημιούργησες, εσύ με σκότωσες…

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

Με πήρε τηλέφωνο σήμερα. Μιλήσαμε αρκετά, περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ. Ίσως περισσότερο και από ώρα.Όπως τότε, τότε που έλιωνα στο ακουστικό ακούγοντας την φωνή της, τότε που έτρεμα στην ιδέα και μόνο ότι θα μου ζητήσει να το κλείσουμε, τότε που δουλεύοντας στο περίπτερο έδινα λάθος τα τσιγάρα των πελατών, το ένα μετά το άλλο, ίσως και τα ρέστα καμιά φορά, γιατί το μυαλό μου ήταν να εξυπηρετήσω γρήγορα και να γυρίσω πίσω στο ακουστικό και στη φωνή της, να ακούσω την ανάσα της. Ήθελα να είμαι μόνιμα σε εκείνο τον κόσμο που δημιουργούσαν οι φωνές μας, σε εκείνο τον κόσμο που λάτρευα και χανόμουν ταυτόχρονα. Όλα αυτά τότε.

Τώρα; Τώρα δυστυχώς δεν είναι έτσι. Και λέω δυστυχώς γιατί με στεναχωρεί πολύ το γεγονός αυτό. Μπορεί να χάρηκα πάρα πολύ που την άκουσα, μπορεί η καρδιά μου να χτυπούσε και πάλι τόσο έντονα, μπορεί πάλι να έτρεμα στην ιδέα μη κλείσουμε το τηλέφωνο, μπορεί και πάλι να χανόμουν στο ακουστικό, ωστόσο δεν ήταν όπως τότε, που έσβηναν τα πάντα ακούγοντας τη φωνή της. Η ίδια η κοπέλα που δημιούργησε έναν πανέμορφο καινούριο κόσμο μέσα μου, άρχισε σιγά σιγά να μου τον γκρεμίζει. Πόσο άδικο μπορεί να είναι αυτό…

Κάποια στιγμή αναφέρθηκε στον προβληματισμό της για το πως θα πάει στην δουλειά, καθώς και για προβλήματα που προέκυπταν με τη συγκοινωνία. Τότε, δεν θα είχε προλάβει καν να μιλήσει για αυτό. Θα ήμουν εγώ εκείνος που θα την πήγαινα στη δουλειά με το έτσι θέλω το δικό μου, γιατί έτσι θα ένοιωθα χαρούμενος, γιατί θα την έβλεπα έστω και λίγο, κι ας ήμουν όλο το βράδυ ξάγρυπνος από την δουλειά. Γιατί όλο αυτό θα έβγαινε από το βάθος της καρδιάς μου, όπως επίσης και πολλά άλλα, που δεν θα μπορούσε να φανταστεί, και όπως φαίνεται, δεν θα μάθει ποτέ τελικά. Τότε που η ζωή μου ήταν εκείνη.

Τώρα απλώς την άκουγα, και δυστυχώς δεν μου έβγαινε να της το προτείνω, δεν μου έβγαινε ρε γαμώτο. Δεν μου έβγαινε, ρε κούκλα μου, που μέχρι πριν λίγο καιρό θα θυσίαζα τα πάντα για σένα και για να είμαι δίπλα σου. Δεν μου έβγαινε. Και με συντρίβει πολύ το γεγονός αυτό. Πόσο κρίμα να πνίγονται μέσα μου σιγά σιγά εκείνα τα έντονα συναισθήματα που μου δημιούργησες, και δεν είχα νοιώσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Πόσο κρίμα που το επέλεξες εσύ αυτό, να σκοτώσεις έναν άνθρωπο που σε λάτρευε, που ήσουν η προτεραιότητα της ζωής του. Εσύ τον δημιούργησες και εσύ τον σκότωσες. Τι ειρωνεία. Δεν πειράζει…

Η ήσυχη αυτή βραδιά συνεχίζεται εδώ στο περίπτερο και μόλις άρχισε να παίζει στο ράδιο “Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο”. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι αυτό; Θέλω να γελάσω. Ίσως τελικά τίποτα να μην είναι τυχαίο.