Όταν εσύ με θυμηθείς, εγώ θα σ’ έχω κιόλας ξεχάσει!

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Απόψε, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ξανασυστηθούμε. Κάπως, κάπου, κάποτε μάλλον έγινε κάποια παρεξήγηση. Ας αρχίσουμε από τα βασικά: ΔΕ με λένε Πηνελόπη κι εσύ ΔΕΝ είσαι ο Οδυσσέας. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα μακαρόνια με κιμά και όχι το κουτόχορτο.

Φήμες λένε, πως η υπομονή των ανθρώπων εξαντλείται, και μάντεψε (!), είμαι ένας απ’ τα 7 δισεκατομμύρια του πλανήτη μας. Λατρεύω το μαύρο χρώμα, τη θάλασσα το χειμώνα κι έχω αλλεργία στις γάτες, την οικιακή σκόνη και σ’ όσους υποτιμούν τη νοημοσύνη μου. Κι αλίμονο, δεν είμαι ο σύγχρονος Αϊνστάιν, απλά τυχαίνει να μην είσαι ούτε εσύ.

Και ναι, είμαι αυτή που νομίζεις. Αυτή που και κατανόηση θα δείξει και θα παραμερίσει τον εγωισμό της και γέφυρες επικοινωνίας θα χτίσει. Αλλά είμαι κι αυτή, που μάλλον δε σε βολεύει να γνωρίζεις. Αυτή που κάποια στιγμή κουράζεται να προσπαθεί μόνη της, να σκέφτεται για δύο, να λέει για δύο, να νιώθει για δύο κι αποχωρεί. Αθόρυβα. Χωρίς αντίο, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις. Είμαι αυτή, που όταν εσύ τη θυμηθείς, εκείνη θα σ’ έχει κιόλας ξεχάσει.