Γράφει η Φλώρα Σπανού.
Η δυνατή μουσική απλώνεται τριγύρω στο χώρο, όλα γύρω μου κινούνται στους ρυθμούς της που όλους μας συνεπαίρνει. Το κεφάλι μου γυρίζει και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή σε ακανόνιστους ρυθμούς. Αυτή η μουσική με εξιτάρει. Βγάζει από μέσα μου όλες τις τοξίνες, το άγχος και το στρες της δουλειάς και της μονότονης καθημερινότητας που με περικυκλώνει κάθε μέρα αργά και βασανιστικά.
Θέλω να αδειάσει το μυαλό μου από όλα. Δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα, μόνο να χαθώ θέλω, να χαθώ σε έναν άλλο κόσμο, να ξεχάσω που είμαι, ποια είμαι, ποιος και τι με περιμένει όταν γυρίσω σπίτι. Θέλω να νοιώσω ελεύθερη. Μοναδικά ελεύθερη. Τίποτε και κανείς να μην με αγγίζει. Να είμαι μονάχα εγώ και τα θέλω μου. Έστω για μια φορά. Κανείς να μην με νοιάζει. Μονάχα ο εαυτός μου. Τίποτε άλλο.
Κουνιέμαι ρυθμικά.
Απλώνω τα χέρια και κάνω σβούρες γύρω από τον εαυτό μου. Όχι δεν είμαι τρελή. Ούτε μεθυσμένη. Απλά θέλω απόψε να ανήκω μόνο σε μένα και στα θέλω μου.
Και ξαφνικά, εκεί που η μουσική με έχει ζαλίσει, νοιώθω κάτι σαν να με τραβάει. Κάτι εκεί στο σβέρκο μου. Κάτι σαν ρίγος, σαν παγωνιά. Ναι, το αισθάνομαι, είναι τόσο έντονο που δεν μπορώ να το παραβλέψω. Νοιώθω σαν κάποιος να έχει καρφώσει τα μάτια του πάνω μου και να με προκαλεί να τον εντοπίσω. Κι εγώ ανταποκρίνομαι στην πρόκληση. Θέλω αυτή η νύχτα να είναι μοναδική. Κι εκεί που χορεύω κρατώντας στο χέρι το ποτό γυρίζω αργά και αντικρίζω δυο λαμπερά μάτια να με κοιτούν και ένα χαμόγελο να απλώνεται σε ένα πρόσωπο αντρικό, ένα όμορφο πρόσωπο, μα εκείνο που με τραβάει περισσότερο είναι εκείνη η ακατανίκητη έλξη των ματιών του. Ξαφνικά δεν υπάρχει κανείς και τίποτε τριγύρω μου. Ούτε η παρέα μου, ούτε ο κόσμος που χορεύει, κανένας. Δυο πρόσωπα είναι μονάχα σε αυτό τον σκοτεινό χώρο και το μόνο φως είναι εκείνο που έρχεται από τα φώτα των προβολέων.
Κρύος ιδρώτας με λούζει από πάνω μέχρι κάτω. Έχω παραλύσει. Για πρώτη φορά στη ζωή μου νομίζω πώς θα σκεφτώ μόνο εμένα και τίποτε άλλο και θα κάνω την ευχή μου να βγει αληθινή.
Κάνω ένα βήμα, μετά άλλο ένα και μετά άλλο ένα και όσο προχωρώ τόσο ο κόσμος δίπλα μου παραμερίζει για να περάσω σαν να ακούει κι αυτός τις σκοτεινές μου επιθυμίες. Και πλησιάζω, πλησιάζω σε εκείνα τα λαμπερά μάτια που βρίσκονται πίσω από το μπαρ και στιγμή δεν με έχουν χάσει από το οπτικό τους πεδίο. Κι όπως προχωρώ τόσο περισσότερο νοιώθω έντονα την ανάγκη να βρεθώ δίπλα σε αυτό τον άντρα που τόση ώρα με καρφώνει με το βλέμμα του. Μα νοιώθω να μην μπορώ να τον φτάσω. Η πραγματικότητα με τραβάει πίσω και φοβάμαι, φοβάμαι να τολμήσω να σκεφτώ τα θέλω μου για μία φορά. Και σταματώ. Εκεί στο κέντρο της αίθουσας. Και χαμηλώνω το κεφάλι. Και οι ερινύες έρχονται να με περικυκλώσουν και να στήσουν χορό τριγύρω μου. Δημιουργώντας έναν κλοιό ασφυκτικά δυνατό, τόσο δυνατό που δεν μπορώ να τον σπάσω. Πού είσαι ; αναρωτιέμαι κι εκείνη τη στιγμή νοιώθω μια δυνατή έκρηξη πλάι μου να σπάει τις αλυσίδες και μια ζεστασιά, μια διαφορετική ζεστασιά από ότι έχω νοιώσει έως τώρα να με αγκαλιάζει. Είναι τα αντρικά του μπράτσα, τόσο απίστευτα στιβαρά που με έχουν τραβήξει προς το μέρος του και με έχουν αγκαλιάσει τόσο προστακτικά. Και νιώθω τόσο όμορφα, τόσο μαγικά όμορφα. Σηκώνω το κεφάλι και τον βλέπω για πρώτη φορά από κοντά και νιώθω να χάνομαι στο ζεστό φως των ματιών του. Ναι, αυτή η στιγμή μου ανήκει είναι μόνο για μένα. Αυτή η στιγμή γεννήθηκε για να τη ζήσω εγώ.
Ω Θεέ μου, τι έρωτας είναι αυτός! Τα χείλη του τόσο επικίνδυνα σαρκώδη, προκαλούν εκρήξεις σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου, τα χέρια του κολλάνε επάνω μου θέλοντας να ανακαλύψουν κάθε μου κρυφό σημείο, και μου είναι τόσο δύσκολο να αντισταθώ σε αυτή την ερωτική πρόκληση. Γιατί είναι τόσο δυνατό όλο αυτό, τόσο μοναδικό. Κουνιόμαστε ρυθμικά εκεί στο κέντρο της αίθουσας, κι είμαστε μόνο εμείς οι δυο. Κανένας άλλος δεν υπάρχει. Όλοι οι άλλοι έχουν εξαφανιστεί. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον υπάρχει. Μονάχα το παρόν. Το τώρα.
Πόσο αφάνταστα ευτυχισμένη νιώθω! Πόσο ερωτική, πόσο μοναδική. Γιατί αυτός ο άντρας έχει την ικανότητα να με κάνει να νιώθω ξεχωριστή.
Αλήθεια δεν ξέρω πόσο καιρό είχα να αισθανθώ έτσι. Ίσως και ποτέ μου. Γιατί πάντα έβαζα τα θέλω των άλλων πάνω από τα δικά μου. Όμως, αυτός ο έρωτας είναι μόνο για μένα. Αυτή η νύχτα μου ανήκει και θα την ζήσω γιατί είναι κάτι που χρωστώ στον εαυτό μου! Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτό. Αυτή η τρελή νύχτα ανήκει ολοκληρωτικά σε μένα!
LoveLetters
