Aν σας βαστάει… κάντε ένα βήμα ακόμη και πατήστε με!
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Έτσι γεννήθηκες, ήσυχος, σαν μια ήσυχη νάρκη! Καιρό τώρα έμαθες να σωπαίνεις. Όχι γιατί δεν είχες τι να πεις, αλλά γιατί δεν ακουγόσουν κι έτσι το βούλωνες. Ώσπου στο τέλος πειστήκανε όλοι τους πως είσαι ένας δειλός. Φρόνιμος στην γωνιά σου, σαν ναρκωμένο αγρίμι στο κλουβί του. Όχι γιατί σου άρεσε, αλλά γιατί εκεί ακριβώς τους βόλευες να βρίσκεσαι.
Να κρίνεσαι ακόμη και για τον τρόπο που ανασαίνεις. Όχι γιατί δεν έπρεπε, αλλά γιατί κι αυτό ακόμα, το έκανες λάθος σου είπανε κάποτε και εσύ το δέχτηκες αδιαμαρτύρητα, καημένε μου.
Να ψάχνεις για τον ουρανό, που κάποτε μάτωσες για να τον βρεις. Όχι γιατί χάθηκε, αλλά γιατί στον είχανε κρύψει με απώτερο σκοπό να τον κρατήσουν για την πάρτη τους τα αλάνια. Να προσμένεις μάταια εκείνη την θάλασσα που κάποτε ονειρεύτηκες για να ΄ρθει να σε λυτρώσει. Όχι γιατί δεν υπήρχε, άλλα γιατί σου την κλέψανε για να έχουν κάπου να πετάνε τις βρομιές και τα σκουπίδια τους.
Να πίνεις τα δάκρυα σου γουλιά γουλιά. Οχι γιατί το διάλεξες, αλλά γιατί σου αφήσανε την ψυχή σου διψασμένη και σου έδωσαν μονάχα την χολή τους για να την ξεδιψάσεις, κρατώντας το νερό για τους εαυτούς τους. Να ικετεύεις να σε αφήσουνε να ζήσεις όπως σου άξιζε και αυτοί να μην σε αφήνουνε. Όχι γιατί σε θέλανε νεκρό, αλλά γιατί να υπάρχεις νεκροζώντανος σε θέλανε.
Και εσύ εκεί! Να τους κάνεις την χάρη, να τους αφήνεις να ασελγούν πάνω σου, να σου βιάζουν παρά φύση τις ελπίδες και να κάνουν όργια πρόστυχα με τα όνειρα τα δικά σου. Εκεί! Ήσυχος κι απόλυτα ακίνδυνος, σαν μια ήσυχη νάρκη ξεχασμένη.
Ώσπου επιτέλους έφτασε η ώρα και μέσα σου ψέλλισες…”αν σας βαστάει ρε, κάντε ένα βήμα ακόμη και πατήστε με!