Η συγγνώμη που χρωστάς, να την ζητάς με τόλμη και ειλικρίνεια.

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Σημαντική αρετή σε έναν άνθρωπο να είναι δίκαιος.

Όσο και να αγαπάς κάποιον , πρέπει να έχεις μέσα σου τα μέτρα και τα σταθμά να κρίνεις πότε έχει δίκαιο και πότε άδικο.

Να το κρίνεις και αν μπορείς να του το λες, όταν δεν το βλέπει μόνος του.

Και να επιτρέπεις στους δικούς ανθρώπους να στο λένε και σένα. Να σου τονίζουν τα λάθη σου και να σου υποδεικνύουν τις αδικίες που μπορεί να έχεις κάνει.

Όλοι μας το κάναμε, δεν μπορεί εσύ να αποτελείς εξαίρεση!

Σπάνιες οι εξαιρέσεις και κρυμμένες καλά κάτω από πρόσωπα που σπάνια ξεχωρίζεις με την πρώτη ματιά.

Ένας τέτοιος ήταν και ο παππούς μου. «Αν έχεις αδικήσεις, να ζητάς συγνώμη παιδί μου» , έλεγε συνέχεια. « Να βρίσκεις την δύναμη να παραδέχεσαι το λάθος σου και να το διορθώνεις.»

Μια φορά του είχαν κλέψει κάτι πατάτες από το χωράφι. Νευρίασε θυμάμαι πολύ γιατί εκείνη την χρονιά δεν είχαμε πολλή παραγωγή και ήταν ανοιγμένος σε δάνεια και παραγγελίες. Το επόμενο πρωί είχε δει να ξεφορτώνουν τσουβάλια παρόμοια με τα δικά του, στην αυλή ενός νεοφερμένου βούλγαρου λίγο παραπέρα από το σπίτι μας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω με πόσα νεύρα γύρισε σπίτι, δεν πήγε ούτε στο καφενείο. Ήταν πεπεισμένος ότι του της είχε πάρει αυτός. Τελικά τα τσουβάλια τα είχε φορτώσει ο συνεργάτης του, για να μην χαλάσουν στο χωράφι, αλλά είχε ξεχάσει να του το πει. Η στεναχώρια του μεγάλη και τα μάτια του δάκρυσαν μόλις έμαθε την αλήθεια.

Μου φάνηκε τόσο υπερβολική η αντίδραση του αφού δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο άσχημα μπορεί να αισθάνεται κάποιος για κάτι που απλά σκέφτηκε. Δεν τον πρόσβαλλε, ούτε εκδήλωσε τα νεύρα του μπροστά του απλά έκανε μια υπόθεση στο μυαλό του και την είπε μόνο σε μας.

Την επόμενη μέρα, με πήρε από το χέρι και πήγαμε να γνωρίσουμε την οικογένεια του Βούλγαρου. Μια οικογένεια φιλόξενη με τέσσερα παιδιά που μας υποδέχθηκε με χαρά. Γνωρίστηκαν με τον άντρα, ήπιαν και ένα τσιπουράκι και όταν φεύγαμε τον άκουσα να τον καλεί στο σπίτι μας για φαί.

«Σε αδίκησα και στο χρωστάω φίλε μου. Συγνώμη» , είπε και του έσφιξε το χέρι.

Πόση δύναμη είχε; Πόση τόλμη; Να παραδεχθεί κάτι που απλά σκέφτηκε και να ζητήσει συγνώμη αυτό. Ήθελε να είναι δίκαιος.

Εμένα από την άλλη, μου έγινε μάθημα αυτή η ιστορία. Μάλλον αυτό ήθελε να πετύχει όταν με πήρε μαζί του.

Να είσαι δίκαιος. Και αν αδικείς, μην στεναχωριέσαι.

Σε όλους συμβαίνει. Απλά παραδέξου το.

Άνοιξε τα μάτια σου, δες την αλήθεια και ζήτα συγνώμη.

Μια συγνώμη που δεν θα είναι μόνο μια λέξη, θα είναι μια αλλαγή συμπεριφοράς και θα βάλει τα θεμέλια για μια νέα σχέση.

Οι παρεξηγήσεις φυτρώνουν σαν τα αγριόχορτα, το σημαντικό είναι να τις ξεριζώνουμε από την ρίζα και να μην τις ποτίζουμε με επιπλέον νερό.