Γράφει η Μαρία Χριστοδούλου
Τρόμαξες έτσι;
Σε καταλαβαίνω…
Τρόμαξες, σκέφτηκες πως είναι δυνατόν… από που και ως που μια γυναίκα να έχει τόση δύναμη; όχι δεν γίνεται.. σίγουρα κάτι άλλο θα κρύβει!
Τρόμαξες και σκέφτηκες να φύγεις πρώτος, αφού εσύ είσαι ο άντρας, σκέφτηκες…
Ακόμη και την ώρα που έφευγες, αυτή δεν έκλαψε, δεν δημιούργησε σκηνές ούτε υστερικές συμπεριφορές, ακόμη και την ώρα που έφευγες σου έλεγε σ’ αγαπώ! Από που και ως που σκέφτηκες… γιατί δεν σε κρίνει; γιατί δεν σου επιρρίπτει ευθύνες; Ακόμη και την ώρα που έφευγες είχε την δύναμη να σε κοιτάξει στα μάτια να σου δώσει μια σφιχτή αγκαλιά και να ξεστομίσει τη φράση να προσέχεις! Από που και ως που πάλι σκέφτηκες…!
Θα σου απαντήσω σε όλα τα από που και ως που σου…Αυτή η γυναίκα δεν σε είχε ποτέ ανάγκη αγόρι μου, αυτή η γυναίκα σε αγάπησε για αυτό που στα αλήθεια είσαι! Αυτή η γυναίκα δεν έμαθε ποτέ να την νταντεύουν, δεν ήταν ποτέ το κοριτσάκι του μπαμπά ούτε της μαμάς, μόνη της βάδιζε στο δρόμο και όσο η ζωή της έβαζε τρικλοποδιές και εσύ σκεφτόσουνα… “εδώ θα λυγίσει”, αυτή έκανε άλμα επί κοντό, επί ψηλό…και ας χτυπούσε με πολλές και άσχημες γρατζουνιές στο σώμα, το σίγουρο ήταν ένα…θα το περνούσε το εμπόδιο! Και εκεί που σκέφτηκες πάλι.. “εδω είμαστε λύγισε”, γιατί έβλεπες κάποια δάκρυα να κυλούν από τα μάτια, το επόμενο λεπτό πάλι με χιούμορ αντιμετώπιζε τη ζωή! Και εκεί που σκέφτηκες…”αυτό θα την τσακίσει”…αυτή χάιδευε της πληγές της, τους έδινε αγάπη, κατανόηση, πάλευε το άδικο μέχρι να βρει το δίκαιο της…γιατί σε όσους πολέμους και αν την έπαιρνε η ζωή, αυτή θα νικούσε!
Τρόμαξες για αυτό το πρωτόγνωρο είδος γυναίκας που μπήκε στη ζωή σου, τρόμαξες γιατί ήταν πιο δυνατή από σένα, σκέφτηκες πως δεν μπορούσες να την κρατήσεις, ένιωθες αχρείαστος γιατί μπέρδεψες την αγάπη με τις τοξικές σχέσεις του «σε έχω ανάγκη», «μου είσαι απαραίτητος». Ο θαυμασμός σου μετατράπηκε σε φοβία και τρέξιμο για να προλάβεις να κρυφτείς στα γνωστά σου πάλι μέρη, όπου εκεί θα ήσουν και ο αφέντης και ο δούλος!!!
Σε καταλαβαίνω…
Join the discussion