Γράφει η Κλειώ Παλτόγλου
Ο άνθρωπος είναι ένα απόλυτα κοινωνικό ον.
Ίσως ό,τι πιο εξελιγμένο θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτόν τον πλανήτη. Αποσκοπεί στην αναζήτηση και στην κυριολεκτική εύρεση του εαυτού του. Ο καθένας ξεχωριστά αναζητά όλα αυτά που ορίζουν την ύπαρξή του. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να φτάνει προς την επίτευξη αυτού του στόχου του εάν δεν είχε συνοδοιπόρους.
Οι φίλοι, οι γνωστοί, οι σύντροφοι, η οικογένεια είναι εκείνοι που τοποθετούν τα σκαλοπάτια στην πορεία προς την επιτυχία του. Αγκαλιάζουν τις ιδέες του και ακούνε τις επιθυμίες της ψυχής του. Του δημιουργούν θετικές ανησυχίες δίνοντάς του τροφή για σκέψη. Όλοι τους είναι ένα μάθημα στην ζωή του. Όλοι τους είναι δάσκαλοι.
Υπάρχουν βέβαια και οι «δάσκαλοι» οι οποίοι επηρεάζουν αρνητικά τον «μαθητή»τους. Μερικές φορές του «δηλητηριάζουν»το μυαλό, πασχίζουν να του περάσουν άλογες ιδέες, προσπαθούν να προσθέσουν άλλο ένα άτομο στη μάζα της άγνοιας για τον κόσμο και την πορεία του. Όλα για κάποιον λόγο όμως συμβαίνουν.
Έχοντας αποκτήσει κάποιες – όχι και τόσο – θετικές εμπειρίες, είναι πολύ πιθανό έστω και υποσυνείδητα, να έχει γίνει η αρχή για τη διεύρυνση της σκέψης του σε παρόμοιες καταστάσεις του μέλλοντος, η αφύπνισή του και η ετοιμότητά του να εμφανίζουν μια βελτίωση.
Αξίζουν όμως τελικά όλοι αυτοί οι «δάσκαλοι»να έχουν περάσει από την ζωή σου; Αξίζει να αφήνουν το στίγμα τους πάνω σου και στη συνέχεια να εξαφανίζονται; Μήπως τελικά περισσότερο σε ενόχλησαν και δεν άξιζε να έχεις βιώσει όλες αυτές τις καταστάσεις;
Και εκείνοι τελικά που μόνο με αγάπη είναι γεμάτα τα μάτια τους, εκείνοι που κοπιάζουν να περνάς όμορφα, εκείνοι που είναι σε συνεχή αναζήτηση των στοιχείων από τα οποία αποτελείται η ύπαρξή σου, εκείνοι που ανακαλύπτουν ιδέες, που κατανοούν περισσότερα πράγματα κάθε μέρα σχετικά με την ζωή και δεν διστάζουν να τα μοιραστούν μαζί σου, εκείνοι που σου φέρονται με τόση καλοσύνη και ευγένεια και σε κάνουν να συνεχίζεις να ελπίζεις για την ανθρωπότητα, εκείνοι που σε ενστερνίζονται ολόκληρο, κάθε κομμάτι σου, κάθε σκέψη σου, κάθε ελάττωμα, κάθε προτέρημα σου και οι οποίοι τρέχουν μαζί σου παρ’όλες τις συνθήκες τις καταστάσεις και τα εμπόδια.
Κάνουν αισθητή την παρουσία τους και το ενδιαφέρον τους και την αγάπη τους προς εσένα, εκείνοι τελικά οι άνθρωποι είναι κομμάτι σου ο χρυσός στην ζωή σου, η αναπνοή σου η ύπαρξη ζωής στα χρόνια σου εκείνοι είναι τελικά η αξία της ζωής, η παραμονή τους μέχρι την αφετηρία καταστάσεων άσχημων και όμορφων μιλάει από μόνη της για εκείνους.
Και είναι απόλυτα λογικό να μετρήσεις τους ανθρώπους οι οποίοι έμειναν δίπλα σου μέχρι το τέλος. Τι να τους κάνεις εκείνους που δείλιασαν και φοβήθηκαν και παραιτήθηκαν. Τι να τους κάνεις ανθρώπους οι οποίοι ανήκουν στο παρελθόν; Τι να κάνει ένας χορευτής την τεχνική χωρίς τη χορευτικότητα; Ο χορευτής είσαι εσύ, η τεχνική είναι εκείνος ο άνθρωπος, ο οποίος φαντάζει ασήμαντος χωρίς τη χορευτικότητά του. Η χορευτικότητα πάλι, είναι η παραμονή του κάθε ανθρώπου μέχρι τελικής πτώσης, δίπλα σου.
Φυσικά μπορείς να τους κρατάς μέσα σου ως μια ανάμνηση.
Πόσο όμορφο είναι τελικά το να συνειδητοποιείς και να αναγνωρίζεις όλους εκείνους που έμειναν δίπλα σου; Παρ’όλες τις φορές που φέρθηκες απότομα, επιθετικά, με αγένεια,παρ’όλα τα ξεσπάσματά σου και τις διαφωνίες σας, δεν σε παράτησαν. Επειδή σε αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα και όρια, σου προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα, επειδή τα μάτια τους τρυπούν την ψυχή σου. Και είναι εκείνοι που «κραυγάζουν» εξ’αρχής αφοσίωση και επιμονή.
Τα άτομα που σε βοήθησαν να φτάσεις μέχρι την αφετηρία και έτρεξαν δίπλα σου,αποδεικνύουν καθημερινά γιατί τους ανθρώπους πρέπει να τους μετράς πάντα στο τέλος. Σε επιβεβαίωσαν και σε σήκωναν όταν έπεφτες. Σε ενθάρρυναν όταν πνιγόσουν και έβλεπες την ακτή.
Και να θυμάσαι…
Επειδή δεν μοιάζεις με κάποιον τον οποίο θεωρείς ελκυστικό,δεν σημαίνει ότι εσύ δεν είσαι όμορφος..Και τα λουλούδια είναι όμορφα,αλλά και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια είναι όμορφα…Και δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους.