Είμαστε αυτό που μένει, από τους περαστικούς ανθρώπους της ζωής μας.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου.

Περνάνε και ξαναπερνάνε οι άνθρωποι από τη ζωή σου. Φεύγουν και μένουν.
Ένα αεροδρόμιο ο κάθε άνθρωπος γεμάτο με αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν.
Κάποια μένουν λίγο παραπάνω και κάποια άλλα όπου φύγει φύγει.

Άνθρωποι που αφήνουν αποτυπώματα πάνω στους αεροδιαδρόμους σου.
Άνθρωποι που αφήνουν στίγματα στα καθίσματά σου.
Άνθρωποι που αφήνουν τα αποτσίγαρά τους στους χώρους καπνίσματος σου.
Και εσύ εκεί αμέτοχος και στιβαρός να δέχεσαι τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις. Με κάποιες να χαίρεσαι, με άλλες να “κλαίς με μαύρο δάκρυ”.

Έτσι είμαστε όμως εμείς οι άνθρωποι.
Αεροδρόμια. Έτοιμοι να δεχτούμε άλλους ανθρώπους και έτοιμοι (όχι πάντα) να αποχωριστούμε άλλους.
Κοινωνικά όντα, που έχουν ανάγκη να μιλήσουν, να βρεθούν και να περιτριγυριστούν από κόσμο.
Πλάσματα γεμάτα συναισθήματα και αντοχές.
Πλάσματα γεμάτα ανέχεια αλλά και μια αγκαλιά για τον καθένα.

Αυτοί είμαστε και δεν είναι πάντα κακό. Γιατί μετά από κάθε άφιξη και κάθε αναχώρηση πλάθουμε την προσωπικότητά μας και τον χαρακτήρα μας, μέχρι που κάποια στιγμή απλά επιλέγουμε ποια αεροπλάνα θέλουμε να προσγειωθούν στη ζωή μας και ποια θέλουμε να διώξουμε σχεδόν απευθείας.