Ήμουν πάντα αυτό που ήθελες, γίνε τώρα αυτό που αξίζω.

Γράφει η Έλσα Νικολάου.

Και σηκώνεσαι μια μέρα και είναι διαφορετική από όλες τις άλλες.

Ξυπνάς από τον ύπνο και μαζί ξυπνάει και η γυναίκα μέσα σου. Όλες οι επιλογές που έκανες χτυπάνε την πόρτα του σήμερα και ζητάνε απαντήσεις για τους λόγους που τις έκανες. Δε σε κατηγορούν, ζητάνε όμως εξηγήσεις. Και εσύ δε μετανιώνεις για αυτές, υπάρχει όμως ένα χρονικό διάστημα που οι αποφάσεις που έπειρνες ΠΛΕΟΝ νιώθεις ότι δε θα μπορούσαν να είχαν άλλο δρόμο. Έπρεπε, επιβαλλόταν να τα κάνεις όλα όπως τα έκανες. Το ήθελες, το ένιωθες, το έκανες και είσαι περήφανη για αυτό. Μια έρωτηση μονάχα κάνουν.

«Πώς έφτασα εδώ…;»

Καταλυτικός απολογισμός μιας ζωής που ήθελες τόσο να ζήσεις και φρόντισες γι’ αυτό. Κάτι όμως έχει αλλάξει σήμερα. Σαν να χάθηκε το… νόημα..; Σα να βλέπεις τα αντικείμενα γύρω σου υπό ένα άλλο πρίσμα. Νιώθεις το κενό ανάμεσά σας. Πώς γίνεται να νιώθεις το κενό ανάμεσα σε σένα και στο έπιπλο; Σαν κάτι να σε φρέναρε ξαφνικά και όλα τα βλέπεις για πρώτη φορά ξανά. Σαν να ανασαίνεις για πρώτη φορά επειδή το θες και όχι από συνήθεια.

Μέχρι το πρώτο χαμόγελο. Είναι το πρώτο χαμόγελο που είναι δικό σου και όχι λόγω κάποιου άλλου. Μαζεύεις όλα τα χαμόγελα που βίωσες και πάλι δεν μπορούν να συγκριθούν. Έφυγε ένα βάρος που δεν ήξερες ότι υπήρχε παρά μόνο όταν έφυγε και τη θέση του πήρε ένα κενό που δεν μπορείς να ορίσεις. Αυτή όμως η αίσθηση της ελευθερίας δεν την είχες μέχρι τώρα και ρουφάς κάθε ικμάδα. Τώρα που τη δοκίμασες, δε θα την αφήσεις.

Ό,τι και να γίνει.

Όποιος κι αν βρεθεί μπροστά σου.

Ό,τι κι αν κοστίσει.

Ή θα με ακολουθήσεις ή θα σε αφήσω πίσω.

Σε θέλω στη ζωή μου αλλά όχι όπως προέκυψες. Και πλέον συμβιβασμούς δεν κάνω. Έχω την υπομονή και καταλαβαίνω την αντίδραση. Άτιμο πράγμα η συνήθεια… Κάποτε, όμως, ΕΓΩ σε διάλεξα και εγώ μπορώ να σε αφήσω τώρα. Ήμουν πάντα αυτό που ήθελες, γίνε τώρα αυτό που αξίζω.

Σύζυγος, μάνα, κόρη, αδερφή.

Μα είμαι όμως και γυναίκα.

LoveLetters