Μπουχτίσαμε από τους έρωτες τους δειλούς και τους κούφιους φίλους!

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου 

Η πραγματική αγάπη, είναι η αναμφισβήτητη, και την αναγνωρίζεις, τη βλέπεις, τη νιώθεις, ακόμα κι αν κάποιος δεν σου το πει το “σ’αγαπώ”. 
Πώς μπορείς να πιστέψεις πως κάποιος δεν σε αγαπά, όταν σου δίνει την ψυχή του και σε αγγίζει; 
Όταν διασχίζει και κόβει βουνά, για μια αγκαλιά. 

Κι ας μην καταλήξετε μαζί, όπως στα παραμύθια, η αγκαλιά αυτή, θα κρύβει όλα τα “σ’αγαπώ” του κόσμου! 

Άλλωστε βαρεθήκαμε και τα παραμύθια και τις ατέρμονες συζητήσεις, χωρίς νόημα! 
Μπουχτίσαμε από τους έρωτες τους δειλούς και τους κούφιους φίλους, αδύναμους να σταθούν δίπλα σου με αξιοπρέπεια. 

Όχι με πάθος, ούτε με ζήλο.. έστω μόνο με σεβασμό! 

Άνθρωποι που όταν κουράστηκαν να δείχνουν τον ψευτοσεβασμό τους, έκλεισαν την πόρτα, χωρίς εξηγήσεις. 

Η ανιδιοτελής αγάπη, τους είναι άγνωστη, γιατί δίνει, χωρίς να ζητάει. Δεν παίρνει “καλούδια”. Δεν αρκείται στο “δούναι και λαβείν”. 

Η ανιδιοτελής αγάπη, δεν ζητάει, γιατί ξέρει ότι τα καλά, θα έρθουν στο σωστό χρόνο, τη σωστή στιγμή. 
Η αληθινή αγάπη, δεν ζητιανεύει, σε κοιτά περήφανα. 
Δεν έχει χάος και δεν κομματιάζει την ψυχή! 
Δεν λυπάται, δεν φθονεί, μόνο χαμογελάει! 

Κι αν καμιά φορά λυπηθεί, δεν σε δηλητηριάζει, αγγίζει την καρδιά με τρυφερότητα. 

Αυτός που αγαπάει αληθινά, είναι δίπλα σου κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά. Και ποτέ δεν θα σταθούν εμπόδιο τα χιλιόμετρα για να σε δει και να σταθεί στο πλάι σου. 

Αν τη συναντήσεις στο μονοπάτι σου αυτή την αγάπη, μην την προσπεράσεις. Μην υψώσεις τείχη. 

Άνοιξε κι εσύ την καρδιά σου, και δέξου τα δώρα της, την θαλπωρή της! 
Αντίμετώπισέ την με αξιοπρέπεια. 

Εκείνη θα σου μάθει ν’αγαπιέσαι, κι εσύ θα μάθεις να αγαπάς!

Αν ποτέ βρεθείς σε αδιέξοδο, αυτή η αγάπη θα είναι εκεί, μέσα στο σκοτάδι, και θα γίνει φως για να βρεις την έξοδο..