Μια αδυναμία είχα πάντα, εσένα!

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Είχα ξεχάσει πόσο έντονα ένιωθα για εσένα, είχα ξεχάσει τι μου δημιουργεί η παρουσία σου στο χώρο, μέχρι που βρεθήκαμε πάλι μετά από καιρό.

Νόμιζα πως όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν, πως θα σε έβλεπα και θα μου περνούσες αδιάφορος, πως θα σου αντάλλαζα ένα ξερό γεια.

Τελικά η αδυναμία που σου έχω με νίκησε, με παρέσυρε και με στροβίλισε γύρω από τα ίδια μου τα συναισθήματα. Άλλαξες κι εσύ, έγινες λίγο πιο ανθρώπινος, πιο προσιτός.

Δεν ήσουν πλέον άτρωτος στα μάτια μου, ένιωσα πως μπορώ να σε αγγίξω, πως ίσως τελικά να έχεις και εσύ τις δικές σου αδυναμίες.

Σε κοιτούσα και δάγκωνα τα χείλη μου, προσπαθούσα να περιορίσω τον εαυτό μου από το να κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Προσπαθούσα να μην επιτρέψω στην μία και μοναδική μου αδυναμία να με νικήσει. Να μην αφήσω την αγάπη που σου έχω να με σπάσει για ακόμα μία φορά.

Και σε έβλεπα να παλεύεις και εσύ με τους δικούς σου δαίμονες, να κατεβάζεις το ουίσκι σαν νερό μπας και κάψει όλα αυτά που αρχίζουν και βγαίνουν από τα χείλη σου και τόσο τα φοβάσαι.

Σε έβλεπα να παίζεις νευρικά με τα δάχτυλά σου και σε καταλάβαινα, καταλάβαινα πόσα θες να πεις και προσπαθείς να τα πνίξεις. Και εγώ, εγώ που έλεγα πως θα είμαι δυνατή, μανιωδώς έπαιζα με το λαστιχάκι για τα μαλλιά μου, προσπαθούσα να απασχολήσω τα χέρια μου για να μην σε χαϊδέψω, να μην σε αγγίξω και καώ.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα λυγίσω, πως δεν θα πέσω πάλι στην παγίδα σου, τελικά σήκωσα τα χέρια ψηλά, έκανα δυο βήματα μπροστά και για μια ακόμα φορά έπεσα στην αγκαλιά σου.

Πάντα φάνταζες στα μάτια μου τόσο απόμακρος, τόσο οικείος μα συνάμα τόσο ξένος. Εκείνο το βράδυ, ένιωσα πως τελικά έχεις και εσύ τις δικές σου αδυναμίες, τα δικά σου πάθη να σε καίνε, πως όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα προσωπείο προστασίας.

Ένιωσα πως όσα ήθελες να πεις σε έκαιγαν από μέσα προς τα έξω και αν η κουβέντα μας συνεχιζόταν λίγο ακόμα, θα βάζαμε μπουρλότο στα πάντα γύρω μας και θα τα αφήναμε αποκαΐδια.

Άλλωστε, πάντα έτσι δεν γίνεται με εμάς;

Βάζουμε φωτιά στα πάντα γύρω μας και εκεί που λέμε πως γλυτώσαμε από την φωτιά που οι ίδιοι ανάψαμε, αρπάζουμε κι εμείς φωτιά και καιγόμαστε.

Καιγόμαστε από τα ίδια μας τα πάθη.

Από τις ίδιες μας τις αδυναμίες.
Χαλάλι.
Μια αδυναμία είχα πάντα. Εσένα. Ή μάλλον, την αγάπη μου για εσένα…