Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Θύμωσες, φώναξες, πάγωσες.
Έμεινες στήλη άλατος, ασάλευτος μπροστά στην αγάπη.
Ξέχασες, έθαψες, κατέστρεψες.
Ζήτησες εκδίκηση, να τιμωρήσεις για τον πόνο που ένιωσες, για την απόρριψη που βίωσες.
Έμεινες να θυμάσαι μόνο τις πληγές και βάλθηκες να ανοίξεις κι άλλες.
Με τόση μανία έκαψες, ξερίζωσες, μαύρισες ότι σε είχε ζεστάνει, σου είχε δώσει ασφάλεια και φως μες στην καρδιά σου.
Τα έβαλες μαζί της και την βασάνισες ανελέητα, δίχως οίκτο, χωρίς επιείκεια.
Καμία κατανόηση, δέσμιος των ψυχικών τραυμάτων σου άγεσαι και φέρεσαι όπως αυτά σε προστάζουν.
Φυλακή χωρίς κάγκελα, χειρότερη δε γίνεται.
Και μια αίσθηση ότι τώρα που εκδικήθηκες, τώρα θα τα καταφέρεις.
Ποιο μίσος να νικήσει την αγάπη;
Ποια σκληρότητα να κερδίσει την ψυχή;
Πέρασε καιρός για να νιώσεις πως τίποτα δεν κατάφερες με αυτήν την επιλογή.
Τίποτα από αυτά που επέλεξες, δεν σε έφερε πιο κοντά στον εαυτό σου.
Όλο και ξεμακραίνεις μέσα σου, κι ας μην το παραδέχεται ο εγωισμός σου.
Κι αν νόμισες για μια στιγμή πως κέρδισες, κανένας μάτια μου δεν κέρδισε πληγώνοντας την αγάπη.
Κανείς δεν έμεινε αλώβητος απ’ τις δικές του μαχαιριές.
Όταν αλλάζει ο καιρός, πάντα εκεί ψηλά αριστερά, ο χτύπος της καρδιάς ξεκάθαρα φωνάζει… “Μην πληγώνεις άλλο την αγάπη…!”
Την πιο μεγάλη συγγνώμη, μου τη χρωστάω
Από το κάρμα του, δεν ξέφυγε κανείς.
