Αγάπη σημαίνει να μ’ αγκαλιάζεις και να σκέφτομαι “επιτέλους σπίτι”!

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Αγάπη σημαίνει να πονάω όταν βουρκώνεις. Να σκουπίζω τα δάκρυά σου με την ψυχή μου και να γεμίζω τα μάτια σου φιλιά, μέχρι να χαμογελάσουν πάλι. Αγάπη σημαίνει να γεμίζει η καρδιά μου χρώματα, όταν χαμογελάς. Να βλέπω τα όμορφά σου και να τα λατρεύω. Να βλέπω τα άσχημά σου και να τα λατρεύω περισσότερο. Να είμαι εγώ, μαζί σου. Να μη νιώθω την ανάγκη να υποκριθώ ή να ωραιοποιήσω τον εαυτό μου. Να είμαι διάφανη στα μάτια σου και να μην ντρέπομαι.

Να με κάνεις να θυμώνω, να στεναχωριέμαι, να φοβάμαι κι αυτά να διαρκούν μόνο μια στιγμή, μέχρι που ένα σου βλέμμα να με γεμίζει σιγουριά και ηρεμία. Να ξέρω με μια ματιά, ποια είναι η αλήθεια και πόσο μικρά είναι κάποια πράγματα μπροστά σ’ αυτό που νιώθω για σένα.

Αγάπη σημαίνει να μη σε θέλω κάθε στιγμή, αλλά να ξέρω κάθε στιγμή, πόσες στιγμές θέλω ακόμη μαζί σου. Να έχεις πάνω μου και μέσα μου δικαίωμα, αλλά να μη νιώθω φυλακισμένη. Να είμαι ελεύθερη να φύγω και να επιλέγω να μείνω. Να μ’ αγγίζεις και να ηρεμώ. Να με φιλάς και να ταξιδεύω. Να μου μιλάς και να σε νιώθω. Να με κοιτάς και να χαμογελάω. Αγάπη σημαίνει να μ’ αγκαλιάζεις και να σκέφτομαι “επιτέλους σπίτι”…