Φοβάμαι το πόσο πολύ σε χρειάζομαι…
Γράφει η Λιάνα
Και που να βρω τις λέξεις να σου μιλήσω, αφού το μυαλό μου αντιστέκεται; Και με ποιον τρόπο να σου πω ευχαριστώ, απλά που βρίσκεσαι στον αέρα που αναπνέω; Διανύω το παρόν με έναν τρυφερό φόβο. Απόλαυση και φόβο. Και με μια πρωτόγνωρη ανάγκη της παρουσίας σου. Ερμητικά κλειστά στόματα, αλλά τα μάτια, το πάθος, η δίψα για περισσότερες στιγμές, πώς να κρυφτούν;
Κι αυτή η γαλήνη κάθε που αγκαλιάζεις την καρδιά μου, σε τι αστείο και σε ποια ατάκα να καλυφθεί; Είναι σα να ακούω σπασμένα κομμάτια της, να ενώνονται ξανά κι ανασύρονται μνήμες ζωής. Σε χρειάζομαι. Ακριβώς όπως είσαι. Αυθεντικός και διαφορετικός. Αυστηρός κριτής μου και καθρέφτης του εαυτού μου. Βλέπω μέσα σου κάθε λάθος και σωστό μου, με τέτοια λεπτομέρεια που τα χάνω. Και σιωπώ. Για να μη χάσω ούτε λεπτό απ’ αυτή την καυστική σου αλήθεια, που με δένει μαζί σου από παλιά.
Δε θέλω να σε χάσω. Για κανένα παρελθόν, για καμία ανάμνηση. Γιατί για μένα, αυτό που ζούμε, ξεπερνά τον υπερτιμημένο έρωτα και τις τυποποιημένες, γεμάτες κλισέ, σχέσεις. Απλά μαζί σου βγάζω τον πραγματικό μου εαυτό. Χωρίς αναστολές, κριτικές και υπονοούμενα. Αναρωτιέμαι σε πόσους ανθρώπους, εμφανίστηκε στη ζωή τους κάποιος, που ζήτησε τη γυμνή τους αλήθεια, χωρίς να θέλει να παρέμβει.
Και φοβάμαι το ποσό σε χρειάζομαι. Γιατί είναι φορές που αυτή η ασφάλεια που νιώθω πλάι σου, ειλικρινά, γεμίζει τόσο τα κενά μου. Φοβάμαι γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου, κοιμήθηκα δίπλα σου κι η ζέστη σου, διέλυσε εφιάλτες και σκιές. Σα να βρήκα ένα καταφύγιο να με σώσει απ’ τις μνήμες.
Μένω λοιπόν σε αυτά που με τον δικό σου, αλλόκοτο τρόπο δίνεις. Χωρίς να εκβιάζω την κατάληξη. Χωρίς περιττές σκέψεις. Και θα (σε) χορτάσω ζωή και πάθος. Χρειάζομαι να γεμίσω το είναι μου από δικά σου κομμάτια και θα το κάνω, παρά το τίμημα. Γιατί ξέρω, ξέρεις, πως μου ταιριάζουν λες και τα κράταγες τόσον καιρό για μένα. Κι αν η ζωή δε μας δεχτεί μαζί, θα έχω διδαχτεί, πως μερικές φορές ο φόβος μη χάσεις κάποιον σου βγάζει συναισθήματα, που αξίζουν χιλιάδες ρίσκα…