Άτιμο πράγμα η μνήμη, μα σαν πατήσει την “διαγραφή”, δεν έχει επιστροφή..
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Λένε, πως πολλοί άνθρωποι ξεχνούν εύκολα, πολύ εύκολα.
Δε θυμούνται γεγονότα και στιγμές.
Επιλέγουν να πατήσουν delete και να διαγράψουν πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς κανένα δισταγμό.
Και έπειτα λένε πως ουδεμία ευθύνη φέρουν για τούτη τους την πράξη.
Γιατί επιλέγουμε κάποια πράγματα να φύγουν από τη μνήμη μας, να εξανεμιστούν και κάποια άλλα όχι;
Ό,τι φεύγει από τη μνήμη, φεύγει έτσι απλά και από την καρδιά;
Τι είναι επιτέλους όλες αυτές οι στιγμές που ζούμε;
Στέκονται από πάνω μας σαν δήμιοι, αποτελούν γέφυρα για το μέλλον ή και τα δύο μαζί;
Όταν κάτι που μας γέμισε με όμορφα και έντονα συναισθήματα, πάψει να υπάρχει κάποια στιγμή και χαθεί μέσα από τα χέρια μας πληγωνόμαστε ανεπανόρθωτα.
Η ψυχή και ο εσωτερικός μας κόσμος δοκιμάζονται με έναν τρόπο σκληρό και βίαιο.
Και όλα αυτά γιατί ποτέ δε μπορούμε να προετοιμαστούμε για το επερχόμενο τέλος.
Μας είναι δύσκολο να γράψουμε τίτλους τέλους, γιατί απαιτεί παραπανίσιο θάρρος και καταλήγουμε να τους διαβάζουμε έναν προς έναν, σειρά προς σειρά, σιωπηλοί και μουδιασμένοι.
Άτιμο πράγμα η μνήμη.
Τη μια στιγμή σε κάνει να χαμογελάς αμυδρά και την άλλη σε πετά στα πατώματα και σε τραντάζει.
Γιατί η μνήμη είναι ένα μείγμα όμορφων αλλά και κακοτράχαλων στιγμών.
Όταν διαταράσσεται η ψυχική σου ισορροπία περνάς ένα σοκ και γεμίζεις μώλωπες εσωτερικά.
Για να ανακάμψεις, να σηκωθείς και να προχωρήσεις οφείλεις να ξεχάσεις για να σταματήσει η πληγή να είναι ανοικτή και να πονά.
Έστω όμως πως κάτι ανοίγει την πόρτα και φεύγει από τη μνήμη.. με την καρδιά τι γίνεται;
Είναι και εκεί θέμα επιλογής;
Η καρδιά δεν είναι που έχει πόρτες ασφαλείας και προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να την προφυλάξουμε;
Οι στιγμές είναι πράξεις ή απραξίες που συνδέονται με αισθήσεις και συναισθήματα.
Μπορεί να διαγράψεις ένα γεγονός, αλλά δύσκολα ξεχνάς πως σε έκανε να αισθανθείς και τα συναισθήματα που σου προκάλεσε.
Είναι μια μυρωδιά, ένα άγγιγμα, μια ματιά, μια φωτογραφία που σε αναστατώνουν και σου ξύνουν τις πληγές.
Δε γνωρίζω να πω με ακρίβεια τι γίνεται με την καρδιά, γιατί εκείνη υπακούει στους δικούς της νόμους και δε χειραγωγείται από τη λογική.
Το μόνο που ξέρω να πω με σιγουριά είναι πως και εκείνη καμιά φορά διαγράφει απόλυτα, όταν προσπαθούμε να την ακουμπήσουμε σε χέρια που στην πορεία αποδεικνύονται λάθος.
Εκεί κι αν διαγράφει!
Της παίρνει λίγο καιρό για να συνέλθει, αλλά στο τέλος τα καταφέρνει και από εκεί και πέρα μαθαίνει να χτυπά σε διαφορετικό ρυθμό, πιο δυνατό!
Γιατί όταν επιστρέφει από μια απώλεια που την πόνεσε μαθαίνει να είναι λιγότερο ευάλωτη και να ζυγίζει τα γεγονότα αλλιώς.
Περνά όλα αυτά και όμως άκου.. συνεχίζει να χτυπά..