Όταν το “καλό κορίτσι” φύγει, δεν αφήνει δρόμο για επιστροφή..

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Ήσουν το μεγαλύτερο Χ που έβαλε στη ζωή της.
Γιατί σε σένα έδωσε τα πάντα και της επιστράφηκε απλόχερα όλο αχαριστία.
Ποτέ δεν δοκιμάστηκε τόσο η υπομονή της.
Άντεχε τα πάντα, πάλευε με λόγια που πονούσαν και πράξεις που μέρα με τη μέρα ματωναν την καρδιά της.
Έμενε στο πουθενά σου περιμένοντας τις καλές σου μέρες να νιώσει αγάπη.
Πλήρης δεν ένιωσε ποτέ. Γιατί οι καλές στιγμές είχαν μέσα τους τον φόβο της επόμενης μέρας. Τι θα της ξημερώσει πάλι; Ποια σπασμένα θα πληρώσει;.
Μόνα ζυγά δικά σου φίλε μου τα ήθελες.
Κι ενα συγγνώμη που της ξεφουρνιζες ήταν καμωμενο κι αυτό στα μέτρα σου.
Συγγνώμη, αλλά εσύ φταις. Αυτό της έλεγες.
Και το δεχόταν, όχι γιατί πίστευε πως φταίει, αλλά επειδή πίστευε πως θα αλλάξουν τα πράγματα. Πως θα καταλάβεις ότι εσύ τα προκαλεις όλα.
Ζούσε σε μια ουτοπία…
Κάποια στιγμή ξυπνάει ο άνθρωπος από τον λήθαργο που πέφτει, ξέρεις.
Και τότε να τον φοβάσαι.
Δεν θα τον δεις να βρυχάται.
Ηρεμα θα σταματήσει να απαντάει, θα σταματήσει να ασχολείται, θα σταματήσει να αντιδράει σε κάθε λογής κακία.
Κι εκεί ήρθε η ώρα για το μεγάλο Χ.
Σου το έβαλε φίλε μου και τώρα είναι αργά.
Ούτε ευκαιρίες, ούτε τίποτα. Την έφτασες στο σημείο που δεν έπρεπε. Ξέρει τον εαυτο της. Ξέρει ποτέ λέει το οριστικό αντιο.
Γνωρίζει τι είναι αυτό που θα την κάνει να μην θέλει να γυρίσει πίσω ξανά. Τώρα δεν σώνεται τίποτα.

Αποχώρησε πλέον, γιατί καταλαβε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ούτε η αγάπη τον αλλάζει ούτε ο πόνος, που λένε.
Ο άνθρωπος γεννιέται τελικά.
Αν είσαι καλός θα παραμείνεις καλός όσα χαστούκια και να φας. Θα πιστεύεις στους ανθρώπους και πάντα θα προσφέρεις αγάπη και καλοσύνη. Το’χεις μέσα σου δεν αλλάζεις. Απλα γίνεσαι πιο επιφυλακτικός. Μόνο αυτό. Μετά χαρίζεις και την ψυχή σου, ξανά.
Θα βρεθεί τρόπος να ξεκλειδώσει πάλι, να νιώσει, να αγαπήσει και να δοθεί.

Αν είσαι κακός θα παραμείνεις κακός όση αγάπη και καλοσύνη να σου χαριστεί. Γιατι δεν θα την εκτιμήσεις ποτέ.
Πάντα θα βγαίνει η κακια και η ζηλεια σου, πάντα θα νομίζεις ότι όλοι σου χρωστάνε, πάντα θα στάζει χολή το στόμα σου.
Βλέπεις πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
Σοφη κουβέντα…
Αργησε, αλλά κατάλαβε.
Αργησε, αλλά έφυγε.
Τώρα είναι αργά για δάκρυα.