Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Τελικά ξέρετε ποιο είναι το πιο δύσκολο μετά από ένα χωρισμό;
Όχι, δεν είναι ο πόνος της στιγμής, δεν είναι τα κλάματα και τα πατώματα των πρώτων ημερών ούτε ο θυμός και τα γιατί που σε βασανίζουν. Αυτά είναι κλασικά συμπτώματα που οφείλεις να βιώσεις για να μπορέσεις να ζήσεις, για να μπορέσεις να αναπνεύσεις και για να μπορέσεις να ταξιδέψεις από το «θέλω να χωρίσουμε» μέχρι το «σε ξεπέρασα».
Το πιο σκληρό όμως είναι εκείνο το επόμενο πρωί, που θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις την απουσία του. Εκείνο το πρωινό που η κούπα του καφέ πάνω στο τραπέζι θα είναι μία και όχι δύο, που το μπάνιο θα είναι άδειο και δεν θα υπάρχει κανείς να τον περιμένεις για να μπεις. Και μετά θα έρθει η ώρα για το μεσημεριανό, που δεν έχει νόημα πλέον να μαγειρέψεις αφού είσαι μόνος. Αυτές οι μικρές απλές καθημερινές συνήθειες σας, είναι που κάνουν τόσο έντονο το «μου λείπεις» και τόσο ανυπόφορο τον χωρισμό.
Όμως να σου πω κάτι; Η μέρα κυλάει πάντα πιο εύκολα. Η λογική σου σε οδηγεί και οι κινήσεις σου γίνονται μηχανικές. Πας στην δουλειά, τρως, πίνεις καφέ με κάποια φίλη, πας στην αγορά. Προσπαθείς γενικά να ξεχνιέσαι, να μην σκέφτεσαι, να μην πονάς. Όλα αυτά στα έχει επιβάλλει το μυαλό σου. Πρέπει να επιβιώσεις από όλο αυτό, πρέπει να συνεχίσεις την ζωή σου και ο μόνος τρόπος γιαυτό είναι να μην τον σκέφτεσαι. Να δημιουργείς, να δουλεύεις, να συναντάς ανθρώπους που αγαπάς, να διασκεδάζεις.
Όταν τα φώτα σβήσουν όμως, ξεπροβάλλει η καρδιά. Το ένα ποτήρι κρασί διαδέχεται το άλλο, το ράδιο παίζει τα δικά σας τραγούδια και η μοναξιά σου γεμίζει το δωμάτιο. Πας στο κρεβάτι σας για να κοιμηθείς, μπας και σταματήσεις να αναπολείς και να αιμορραγείς, αλλά και αυτό είναι άδειο. Δεν βολεύεσαι πουθενά και είναι σαν να σου μιλάει και κείνο, να σε παρακαλάει να του φέρεις πίσω το άλλο του μισό.
Τα συναισθήματα σου είναι τόσο ανακατεμένα τις νύχτες. Θαρρείς και σταματάει το μυαλό να σου υποδεικνύει τους κανόνες επιβίωσης, επιτρέποντας έτσι στην καρδιά να επαναστατήσει και να βγάλει στο φως την αλήθεια σου. Αυτήν την αλήθεια που δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι σου λείπει, πολύ και ασταμάτητα. Σου λείπει και νιώθεις κενή χωρίς αυτόν. Κλείνεις τα μάτια σου και ζεις ξανά τις στιγμές σας. Μόνο αυτό έμεινε να κάνεις για να παλεύεται το σκοτάδι. Μόνο αυτό μπορεί να σε κάνει να αντέξεις την απουσία του. Αγκαλιάζεις το μαξιλάρι του, μυρίζεις την μυρωδιά του και αφήνεις τα όνειρα να σε ταξιδέψουν εκεί που θες να είσαι, στην αγκαλιά του. Μια καληνύχτα και ένα σ αγαπώ του ψιθυρίζεις και τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια σου. Είναι εκείνα τα δάκρυα που θα ηρεμήσουν την ψυχή σου, θα γαληνέψουν τον πόνο και θα σε αφήσουν να κοιμηθείς.
Λυπάμαι κυρία «λογική της μέρας» αλλά σε κέρδισε η «μοναξιά της νύχτας»!